Σπύρος Τσακνιάς - Ποιήματα

 

ΦΩΝΕΣ

 

Μιλώ συχνά για τις ρωγμές των λέξεων.

Για τη φτερούγα του πουλιού που σκιάζει

το μισό μου πρόσωπο. Γι τις φωνές

που πέφτουνε τη νύχτα

μαζί με τη βροχή.

 

Λένε πως τέλειωσε η αιματοχυσία

όμως ο έρωτας

είναι μια δύσκολη υπόθεση.

 

Με τέτοιες συνθήκες

καλύτερα να θάβεις το πουλί

και να βαλσαμώνεις τη σκιά του.

 

ΙΣΚΙΟΣ ΜΙΑΣ ΣΚΙΑΣ

 

Αυτή η μοναξιά των κήπων

μ’ εμποδίζει να σκεφτώ. Μετέωρος

στην πλοκή του ονείρου σχεδιάζω σπίτια

αδιαπέραστα στο φως. Τότε κρυώνω.

Κι εφευρίσκω την αγάπη. Σχεδιάζω μια φιγούρα

κλεισμένη στο δικό της όνειρο

με τις ανοξείδωτες τύψεις της.

Η μοναξιά της με παγώνει. Την απελευθερώνω

και γίνομαι

ισόβιος ίσκιος της.

(ΟΝΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ, 1984)

 

ΤΟ ΧΟΡΤΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΙΤΡΙΝΙΖΕΙ

 

Τα σύννεφα που προμηνούσαν καταιγίδα

διελύθησαν ησύχως. Ήμερες συμφορές βόσκουν

στα μαραμένα λιβάδια μας.

 

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

 

Τελευταία λάμψη δειλινού. Και

να μυρίζει γιασεμί. Μια φωνή μακρινή

να μιλάει σαν βροχερή μέρα. Μετά

ο ηχολήπτης χαμηλώνει τον τόνο.

Ακούγεται μόνο ο θόρυβος της βρύσης

που στάζει. Στην αρχή

αμυδρά. Ύστερα

πιο δυνατά. Στα διαστήματα της σιωπής

η μυρωδιά του γιασεμιού εντείνεται. Όταν

αρχίζεις να μιλάς

ο ήχος σβήνει εντελώς. Οι θεατές

βλέπουν τα χείλη σου σφιγμένα.

 

Εγώ μονάχα σ’ ακούω.

(ΧΑΜΗΛΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΙΚΟ, 1987)

 

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

 

Λίγο πριν βυθιστεί

στη γεροντική μελαγχολία

πριν προσηλωθεί

στον γκρίζο τοίχο ή στον άσπρο τοίχο

το πεπρωμένο συλλογίζεται

της Αυτοκρατορίας

 

τότε φυσάει ένας άνεμος στεγνός

αέρας που φυτρώνει στα νεκροταφεία

ξυρίζει τη χλόη της μνήμης

χάνεται στα καντούνια της παλιάς πόλης

ο έφηβος άνεμος ο αγέρωχος

θα καταλήξει στο μιαρό κρεβάτι της άμμου

με βλέφαρα βαριά θα αφεθεί στον ύπνο

καθώς θα εκσπερματώνει στον κόλπο της νύχτας

 

τ’ άλλο πρωί

ο στρατηγός με τα εξογκωμένα ζυγωματικά

θ’ ανοίξει το παράθυρο

να ’ρθουν τα ξύλινα πουλιά

να πάρουν απ’ το χέρι του

σπόρους της λήθης.

(ΟΡΑΤΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ, 1992)

 Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/i-rogmes-ton-lexeon/