Να πλένεις το πρωί το πρόσωπό σου
για να αφαιρέσεις το ιδρωμένο δέρμα από τον νου
κι εκεί να λες ευχαριστώ
σ’ αυτή τη δύναμη που κάνει το νεράκι
κρυσταλλωμένο φως μέσα σε κάνιστρο
από ενωμένες δυο παλάμες
τη λίγη προσευχή που αξιώνεσαι
εσύ που πλέον δεν πιστεύεις σε θεό
Να παρακολουθείς πώς ανεβαίνει η μέρα
από νωρίς τα ξημερώματα
ώσπου ν’ αρχίσει η πέτρα να πυρώνει
όπως ο τρυγητής μέσα στ’ αμπέλι, που καιροφυλαχτεί
πότε θα λάμψει ακέραιο μεσημέρι
στη γινωμένη ώρα του καρπού
Να γυρνάς ηλιοπαρμένος απ’ τη θάλασσα
να γλείφεις το αλάτι από το μπράτσο
όπως σφραγίζεις με το σάλιο
γράμμα χαρούμενο
που μέσα πρόσφερες και στέλνεις
με βιάση καινούργια παλιές υποσχέσεις
Να κλείνεις μια στιγμή τα μάτια
τυφλά σχεδόν μες στη διαύγεια:
πηχτό γαλάζιο και άσπρα τρίγωνα
αναδυόμενο το εμπριμέ των κοριτσιών κοντά στα βλέφαρα
στη δύση η θάλασσα μια βάρκα τα καράβια
----------------------------------------
Ο χρόνος είναι, Εκδόσεις Μελάνι, 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου