Είναι μια νύχτα που χαμηλώνουν τ’ αστέρια
και συλλαβίζεις καθαρά τη Μεγάλη Άρκτο
στέκεσαι στην απέναντι ακτή
και αναμετράς νερό και απόσταση
και το γιατί δεν έφευγαν εκείνοι κολυμπώντας.
Τις νύχτες ακούγονται φωνές υπόκωφες
τις μέρες σούρνονται οι σαύρες σε διαδρομές αλλόκοτες
ο ήλιος φρύγει τα πιο παράξενα ερείπια σε νησί
απομεινάρια μιας ζωής λησμονημένης κι ολοζώντανης
κι εσύ φυλακισμένη σε εμμονικό καημό.
Όμως δεν θέλει πολύ
ανοίγει η στρόφιγγα και ξεπετάγονται εφιάλτες ξένοι
κι ο βαρκάρης σού αρνείται το δρομολόγιο
το κάνει λέει μισόν αιώνα και βάλε
σιωπηλός και αόρατος.
Κούλα Αδαλόγλου ( 1953 - )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου