1. Το έγκλημα
Φάνηκε περπατώντας σε τουφέκια ανάμεσα,
από μακρύ ένα δρόμο
να φεύγει προς τον κρύο κάμπο
ακόμα με αστέρια απ' το ξημέρωμα.
Σκοτώσαν το Φεδερίκο
όταν το φως ξεπρόβαλε.
Το απόσπασμα των δημίων
δεν τόλμησε το πρόσωπό του να κοιτάξει.
Όλοι κλείσανε τα μάτια.
προσευχήθηκαν: Θεός να μη σε σώσει!.
νεκρός έπεσε ο Φεδερίκο
- αίμα στο μέτωπο και μολύβι στα σπλάχνα-
... Πως έγινε στη Γρανάδα το έγκλημα
μάθετε- φτωχή Γρανάδα- στη δική του Γρανάδα.
2.Ο ποιητής κι ο θάνατος
Φάνηκε περπατώντας μονάχα μαζί Του,
χωρίς για το δρεπάνι του φόβο.
- Ο ήλιος ήδη από πύργο σε πύργο, τα σφυριά
στο αμόνι- αμόνι αμόνι των σιδεράδικων.
Μιλούσε ο Φεδερίκο
κολακεύοντας το θάνατο. Αυτός άκουγε.
" Γιατί εχτές στο στίχο μου, σύντροφε,
ακούγονταν ο ήχος από τις στεγνές παλάμες σου,
κι έδωσες στο τραγούδι μου τον πάγο, και την κόψη
στην τραγωδία μου του ασημένιου δρεπανιού σου
το σώμα που δεν έχεις θα σου τραγουδήσω
τα μάτια που σου λείπουν,
τα μαλλιά σου που ο άνεμος κουνούσε
τα χείλη κόκκινα όπου σε φιλούσαν...
Σήμερα, όπως χτες, τσιγγάνε, θάνατέ μου,
τι ωραία μόνος μου μαζί σου
σ' αυτούς τους αέρηδες της Γρανάδας,
της δικής μου Γρανάδας!"
3.
Φάνηκε να βαδίζει...
Φτιάξτε, φίλοι
από πέτρα και όνειρο στην Αλάμπρα
ένα τύμβο στον ποιητή,
σε μια πηγή πάνω όπου κλαίει το νερό,
και αιώνια να λέει:
το έγκλημα έγινε στην Γρανάδα,
στη δική του τη Γρανάδα.
Μετ. Βασίλης Λαλιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου