Άθως Δημουλάς - Παρεμβολή

Το απόγευμα σήμερα

ταιριάζει στο μοναχικό δωμάτιό μου.

Αισθάνομαι όχι μόνο διάθεση,

ανάγκη αισθάνομαι να εργαστώ

την ποίηση. Ξαπλώνω στην πολυθρόνα μου

με αφαιρέσεως τάση.

                                  Αλλ' ένας

πίνακας που, απέναντί μου, λοξά

κάπως κρέμεται στον τοίχο,

επίμονα προσελκύει το βλέμμα μου

εποδίζοντας τη συγκέντρωσή μου.

Με θέλγ' η αρμονία των χρωμάτων του,

το ζωηρό και ρωμαλέο του ύφος.

Οι λόφοι, και ιδίως ο ουρανός, που παριστά

είναι πολύ επιτυχημένα— ένας ουρανός

με σύννεφα απ' όπου το φως εισχωρεί

και φωτίζει το τοπίο απόκοσμα.

Και το μεγάλο δέντρο στο βάθος

θαυμάσιο είναι...

                             Όμως

ας σηκωθώ να ισιώσω τον πίνακα.

Κι ας ξαναγυρίσω στην ποίηση.

Αισθάνομαι γι' αυτήν απόψε

όχι μόνο διάθεση, ανάγκη αισθάνομαι.

Άθως Δημουλάς, Τα ποιήματα 1951-1985.