Δεν έχουμε λουλούδια, αδικοσκοτωμένε σύντροφε.
Τα βράχια τούτα που μας κάρφωσαν
λουλούδια μας χαρίζουν την αρμύρα τους
και την σκληράδα και την κάψα.
Με λίγα σκίνα σκονισμένα κι αρρωστιάρικα
ο πόνος μας εμπόρεσε κάπως να σε στολίσει...
Περήφανα τα νιάτα σε σηκώσανε
στα δυνατά τους μπράτσα
να σε διαβούν μπρος από τα πηχτά τετράγωνα
του βραδινού προσκλητηρίου.
Σκύψαμε τα κεφάλια κι ορκιστήκαμε...
Αργά σε διάβηκαν μπροστά μας...
Κι ο ήλιος πανω από τις κορφές της Αττικής
τιμητικά ξεδίπλωσε παντιέρες κατακόκκινες
το δοξασμένο πέρασμά σου να τιμήσει
απ' της κατάρας μέσα το στενό...
[Μακρόνησος]
Πηγή: Περιμένω, Σύγχρονη Εποχή 1979.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου