Έρχονται θύελλες που δεν μπορείς να τις πλησιάσεις
Φέρνουν πουλιά που την ουρά τους μαστιγώνουν άγνωστα ταξίδια
Τότε σε όλη τη ζωή σου κουβαλάς τα όνειρα των χεριών σου
Τα χέρια σου που τά ‘βγαζες περίπατο
Κι έκανες τη συγκομιδή τους κάθε άνοιξη
Οι μήνες που έρχονται κάποτε βρίσκαν το στεγνό σου στόμα
να φυσάει τις σπίθες
Και τη ματιά σου να εικονίζει το πιο αποτρόπαιο μέλλον, σαν αγκάθι
Με το αίμα σου ποτίζεται καθημερινώς το μέλλον
Και διώχνει κάθε συντροφιά
Είναι η ζωή μας ένα δέντρο μέσα μας
Μοναχικό, που γέρνει μια από ‘δω και μια από εκεί
Μέσα στα φύλλα είναι κρυμμένο ένα πουλί
Και μέσα στο πουλί μυστικοί αριθμοί πληθαίνουν
Το βλέπουν οι άλλοι’ κι όταν πάνω από τα σύννεφα
Το φύλλωμα του δέντρου το φυσούν οι αστέρες
Το πουλί μένει πιστό στον άνθρωπο και τον αγώνα του.
Πηγή: Οχτώ αδημοσίευτα ποιήματα, Κατάλογος Νο 20, Στιγμή 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου