Ίσως θα δεις τον ήλιο ν' ανατείλει
σαν σύννεφο φωτιάς σ' άγνωστους τόπους·
θαμμένοι θα 'ναι οι κάμποι στ' ασφοδήλι
κι όλα χωρίς ζωή, χωρίς ανθρώπους.
Κύκλοι γαλάζιοι και χρυσή βροχή
θα φτάνουν ώς τον έβδομο ουρανό·
σ' ανύπαρκτη θα βρίσκεσαι εποχή
κι εντός κι εκτός σου θα 'χεις το κενό.
Δίχως σκιά το βάδισμά σου θα 'ναι
και φως εσύ στο φως, νέφος στα νέφη,
δεμένος σ' ό,τι πια δεν επιστρέφει,
θα φεύγεις με τ' αστέρια, εκεί που πάνε.
Κι όπως θα προχωρείς στη νέα αυγή,
δίχως πια μνήμη, αλλιώτικος και ξένος
δεν θ' απορείς που είσαι ο αναστημένος
που δεν λυπάται κι ούτε νοσταλγεί.
Λογοτεχνικό Ημερολόγιο 1996 των εκδόσεων Γαβριηλίδη
Αναδημοσίευση από τον Χαρτοκόπτη του Γιώργου Θεοχάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου