Αφήστε μας να κοιμηθούμε πια.
Αφήστε να στραγγίξουνε τα αίματά μας.
Αφήστε να στεγνώσουνε τα δάκρυα τ'αρμυρά
στα λαβωμένα μάτια των φτωχών γονιών μας.
Έ, σεις προσκυνητάδες
κάλπηδες, παραχαράκτες!
Έ, σεις, οι πάντοτε κι από παντού απόντες!
Ξέρουμε κάποιους από σας
που δε μας δώσατε τα χέρια σας να κρατηθούμε.
Ξέρουμε κάποιους από σας
που δεν ανοίξατε τις πόρτες σας για να σωθούμε.
Ξέρουμε κάποιους από σας
που δε μας δώσατε λίγη καρδιά να γκαρδιωθούμε.
Αφήστε μας, λοιπόν, να κοιμηθούμε πια.
Το Πολυτεχνείο δε στήθηκε από σας.
Τρανό σκολειό εμείς το σκώσαμε αψηλά
- κι από το μπόι της Λευτεριάς πιο αψηλά! -
μπας και σας κάνει να ντρεπόσαστε αύριο.
Έ, σεις προσκυνητάδες
κάλπηδες, παραχαράκτες!
Έ, σεις, οι πάντοτε κι από παντού απόντες
που τώρ' ακάλεστοι μας ήρθατε στα νεκρικά
τα γιορτερά τραπέζια της πικρής χαράς μας!
Αφήστε μας, λοιπόν, να κοιμηθούμε πια...
Χρήστος Ε. Κατσιγιάννης (1930-1999)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου