Γιάννης Υφαντής - Ποιήματα

 ΟΝΤΑ ΜΙΚΡΑ

Όντα μικρά που κάποτε μπερδεύεστε στα δάση του κορμιού μου ή που διαβαίνετε
τρεχάλα μέσα στο ανοιχτό βιβλίο μου ή που χάνεστε
στην έρημο του τραπεζιού μου ή στις λειχήνες χώρες ενός βράχου ή που σας βρίσκω / πάνω σ’ ένα λουλούδι να μαζεύετε σοφία και ηλιόσκονη· αχ όντα
υδρόβια, μες στο χώμα ή φτερωτά, όντα της νύχτας
παιχνίδια των σεληνιακών αγγέλων με τη βούλα πάνω σας του Σκότους,
ψήγματα της δημιουργίας και που εν τούτοις και μ’ αντένες των υπόηχων και ραντάρ
του πράσινου ή του γκρίζου· όντα
άλλοτε μ’ ένα σάκκο καφετί στον ώμο μπαλωμένο κι άλλοτε φορώντας
ένα κοχύλι κατ’ ομοίωση του χρόνου ή μι’ ασπίδα του Μεσαίωνα ή
μια κερασφόρα προσωπίδα ηλιακού πολεμιστή· όντα μικρά
που τα φτερά σας έχουν τ’ άστρα πάνω τους της Μνήμης κι ερυθρούς
κύκλους μικρούς ενιαυτούς και αριθμούς του Μηδενός μεταμορφώσεις ή
στιγμές καρφιά πάνω στην πύλη της Ιστάρ· όντα της μέρας
παιχνίδια των ηλιακών αγγέλων με τη βούλα του Φωτός, μεγάλα όντα
που ερωτεύεστε και ζείτε και πεθαίνετε μη ξέροντας
μη καταδέχοντας να ξέρετε ποιος είμαι και πού πάω και τι θέλω αραδιάζοντας εδώ τα μαύρα ετούτα κόκκαλα της σκέψης μου.


ΤΟ ΠΑΡΚΙΝΓΚ

Μαθαίνω τελευταία πως οι άνθρωποι
πολύ συχνά πεθαίνουν από έμφραγμα
ή εγκεφαλικά κι απελπισία επειδή
δε βρίσκουν πάρκινγκ. Ναι, δεν βρίσκουν πάρκινγκ.
Ο άλλος, κάποιος μ’ αριθμό τον ΑΒΓΔΖΗΘΙΚΛΜ
9.099.843.211.507.9887 / έψαξε όλη τη Γαλλία, δεν βρήκε τίποτε,
ανέβηκε στις Άλπεις, τίποτε, κατέβηκε Ιταλία, έφτασε
μέχρι την Αίτνα, το ηφαίστειο
όλο κατειλημμένο, έφυγε προς Ρώμη, Βενετία, πέρασε ψηλά
στο Βελιγράδι, έφτασε στα Σκόπια, διάβηκε
προς την Κωνσταντινούπολη, επιτέλους
στο Κουρδιστάν
βρήκε και πάρκαρε ψηλά σε ένα δέντρο.

Όμως αυτό ήταν το δέντρο τ’ ουρανού
όπου παρκάρουν μόνο οι πεθαμένοι.


TEΛEIA ME ΠOΔIA

Ένα ζωύφιο περπατά πάνω στο χάρτη αυτού του βράχου.
Είναι μια κόκκινη τελεία με πόδια.
Περπατά.
Δε σταματάει· περπατά· γιατί το τέλος
του Κόσμου
βρίσκεται
παντού
και μια τελεία που περπατά
δεν ξέρει που να σταματήσει.


TO TEΛOΣ TOY TEPATOΣ

Σαν έφτασε το τέρας στην πλατεία
όλοι κρυφτήκαν έντρομοι στα σπίτια τους.
Κανείς δεν έβγαινε μ’ αυτό να πολεμήσει.
Δε βγήκ’ ο άγιος, δε βγήκε ο βασιλιάς,
δε βγήκανε οι νέοι, κι ούτε οι γέροι,
ούτε οι ξορκιστές, ούτε οι μάγοι.
Έτρεμαν όλοι εκτός από το τέρας
που είχε θρονιαστεί και καρτερούσε.
Tότες ένα κορίτσι έξι χρόνων
βγήκε μ’ έναν καθρέφτη. Θαρρετά
πλησίασε το τέρας και κρατά
μπροστά του τον καθρέφτη. Ξαφνικά
το τέρας βλέπει μπρος του ένα τέρας.
Τόσο τρομάζει που του κόβεται η ανάσα.
Δε μπόρεσε ούτε καν να κουνηθεί.
Έτσι με όπλο μόνο έναν καθρέφτη
το κοριτσάκι σκότωσε το τέρας.


ΤΑ ΔΙΑΛΥΤΙΚΑ

Εγκαταλείψανε τους τόνους, την παράγραφο κι ακόμη
τα διαλυτικά
(αυτούς τους τέλειους διδύμους της γραφής μας).
Έτσι στις ψησταριές και στις ταβέρνες τους δεν θά ’βρεις παϊδάκια·
όλοι τους πια σερβίρουνε παιδάκια.


ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ

«Βγάζεις λεφτά» μου λένε «από την ποίηση;»
«Λεφτά;» τους απαντώ, «λεφτά;
Βγάζει λεφτά ποτέ ο εραστής;
Λεφτά βγάζει μονάχα ο νταβατζής».


ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ

Πυγολαμπίδες μπρος στην πόρτα μου περνούν
με βελονιές φωτιάς κεντούν το σούρουπο.


ΤΩΡΑ ΠΛΑΓΙΑΖΕΙ

Τώρα πλαγιάζει εκεί μες στα βουνά
σε μια σπηλιά πού ’χει κουρτίνα καταρράχτη.

(«Ελευθεροτυπία», Κοντέινερ, Απρίλιος του 2010)

Αναδημοσίευση από: http://ah-ach.blogspot.com/2010/06/blog-post.html