Γιάννης Κοντός - Φωτοτυπία

Να τρίψω τα μάτια μου με γυαλόχαρτο,

να πάρουν φωτιά, για να ησυχάσω

με την περιβόητη επικοινωνία μας και να μείνω μόνος.

Μόνος, παιδί μου, στον κόσμο, χωρίς περιττά χρώματα.

Μόνος με την αναπνοή μου.

Και να περνούν οι μέρες γκαμήλες μαύρες

και ν' ακούω μόνο τις φλέβες σου

γαλάζια νήματα στο λαιμό.

Οι ιδεολογίες στο ψυγείο

μαζί με τα τυριά και τη ρωσική σαλάτα,

μαζί με τα ποιήματα και την ενεργειακή πολιτική

και τις βλακείες για τη μόλυνση της ατμόσφαιρας.

Ε, όχι άλλο. Τέρμα τα αστεία.

Τέρμα οι φωτοτυπίες των συναισθημάτων.

Τέρμα και το θέμα πατρίδα.

Για τελευταία φορά. Θα μείνω μόνος,

πηγαίνοντας τα δελφίνια μου στη βοσκή

κάτω απ' την Ακρόπολη και όπως θα μηρυκάζουν

το καμένο χόρτο, θα κοιμηθώ ή θα πεθάνω χωρίς όνειρα.

Πηγή: Τα οστά, 1982.