Στέλλα Βλαχογιάννη - Ο Παράδεισος

Και τι είναι ο Παράδεισος; -σκέφτηκα

Ένας μεγάλος κήπος που παίξαμε και χάσαμε νωρίς νωρίς οπότε γιατί τόση αγωνία για την Αγάπη;

Τα εξαίσια σώματα με τα φτερά στην πλάτη οι αμαρτωλές σκέψεις και οι επιθυμίες μας είναι που καταδικάστηκαν να ποδηλατούν αιώνια στον
ουρανό ποτέ να μην πατήσουν χώμα ποτέ να μην αγγίξουν να μην
αγγιχτούν και χάσει ο Φόβος το πλεονέκτημα στις καρδιές των
ανθρώπων

Νεότερη άναβα κεριά στα μανουάλια με την άμμο -ποτέ στα άλλα- κι αισθανόμουν ότι φύτευα ένα νεκρό μου μέλος στο σώμα του χρόνου.
Σήμερα κοιτάζω βλοσυρή τα πρόσωπα των αγίων και προσπαθώ να
καταλάβω ποια θυσία δεν έκανα ώστε να με αποτυπώσει και μένα
κάποιος στην καρδιά του με τον ίδιο σεβασμό που επέδειξα όλη μου την ζωή απέναντι στο ανέφικτο.

Όταν άρχισα ν’ αθροίζω νεκρούς κατάλαβα ότι έπαιρνα σειρά κι αντιδρούσα. Σταμάτησα να κοιμάμαι, να μιλάω καμιά φορά και ν’
ανασαίνω. Τίποτα. Δρόμος γραμμένος για όλους ο Θάνατος στη στιγμή έχουμε αμφιβολία γι αυτό φοράω ακόμα τα παιδικά μου ρούχα
– κόκκινο βελούδινο φουστανάκι, καπέλο και άσπρα παπούτσια-  για να
μη με καταλάβει κανείς και να διαρρεύσω στο μέλλον σαν πληροφορία άχρηστη αν και στον καιρό της τραγική

Τις λέξεις μου τις έχω πληρώσει πανάκριβα: χρόνια πορφυρά από το
αίμα και συναντήσεις λευκές από τον απέραντο φόβο μιας βαθύτερης γνωριμίας. Μου πρότειναν δουλειά: σ’ ένα ακίνητο ποτάμι, να μετρώ τα πρόσωπα που καθρεφτίζονται ολημερίς σαν σε φιλμ το οποίο δεν θα εμφανιστεί ποτέ.

Αρνήθηκα.

Έχω δουλειά –είπα.

Eκτίθεμαι.

Με λένε Θάνατο, εκδ. Μετρονόμος 2010.

Αναδημοσίευση απ' το ΠΟΙΕΙΝ