Και κατέβηκε με μαλακές κινήσεις τη συννεφένια σκάλα της και πέρασε αθόρυβα ανάμεσα απ’ τα τζάμια. Έπειτα απλώθηκε πάνω σου με την απαλή τρυφερότητα μιας μητέρας και απόθεσε τα χρώματά της πάνω στο πρόσωπό σου. Οι κόρες των ματιών σου έμειναν πράσινες και τα μάγουλά σου ασυνήθιστα χλωμά. Κοιτάζοντας με θαυμασμό αυτή την επισκέπτρια τα μάτια σου μεγάλωσαν τόσο παράξενα∙ και σου έσφιξε τόσο τρυφερά το στήθος, που σου ’μεινε για πάντα η επιθυμία για δάκρυα.
Ωστόσο μέσα στο ξέσπασμα της χαράς της, η Σελήνη γέμιζε όλο το δωμάτιο σα μια φωσφορική ατμόσφαιρα, σαν ένα λαμπερό ψάρι∙ και όλο αυτό το ζωντανό φως σκεφτόταν και έλεγε: «Θα υποστείς αιώνια την επιρροή του φιλιού μου. Θα ’σαι όμορφη με το δικό μου τρόπο. Θα αγαπήσεις αυτό που αγαπώ και αυτό που μ’ αγαπά: το νερό, τα σύννεφα, τη σιωπή και τη νύχτα∙ την απέραντη και πράσινη θάλασσα∙ το άμορφο και χιλιόμορφο νερό∙ τον τόπο όπου δε θα πας∙ τον εραστή που δε θα γνωρίσεις∙ τα τερατόμορφα λουλούδια∙ τα αρώματα που φέρνουν παραλήρημα∙ τις γάτες που λιγώνονται πάνω στα πιάνα και που βογκούν σα γυναίκες, με μια βραχνή και γλυκιά φωνή!
»Και θα αγαπηθείς από τους εραστές μου, θα θαυμαστείς από τους θαυμαστές μου. Θα είσαι η βασίλισσα των ανθρώπων που έχουν πράσινα μάτια, που τους έσφιξα κι αυτών το στήθος μες στα νυχτερινά χάδια μου∙ αυτών που αγαπούν τη θάλασσα, την απέραντη, ταραγμένη και πράσινη θάλασσα, το άμορφο και χιλιόμορφο νερό, τον τόπο που δεν βρίσκονται, τη γυναίκα που δεν ξέρουν, τα σκυθρωπά λουλούδια που μοιάζουν με λιβανιστήρια μιας άγνωστης θρησκείας, τα αρώματα που παραλύουν τη θέληση, και τα άγρια και ηδονικά ζώα που είναι τα σύμβολα της τρέλας τους».
Γι’ αυτό, καταραμένο, αγαπημένο, χαϊδεμένο παιδί, είμαι τώρα ξαπλωμένος στα πόδια σου, ψάχνοντας σ’ όλο σου το πρόσωπο την αντανάκλαση της φοβερής Θεότητας, της μοιραίας νονάς σου, της δηλητηριάστριας παραμάνας όλων των φεγγαροπαρμένων.
Πηγή: Charles Baudelaire,20 Πεζά Ποιήματα, μετ. Εύα Μυλωνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου