Μάρκος Μέσκος - Ποιήματα

 (ΤΑ  ΑΝΩΝΥΜΑ, 1971)

XXVI

Τι είναι λοιπόν η Ποίηση;
Ψηλά τα τείχη της κενής δεξαμενής
στο μέσον η κατάξερη φωνή
στίχοι που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Κατά τον πρωινό νοτιά ο καιρός
ξεφλουδισμένο αυγό. Κι από σένα
(το πιο κοντινό πουλί μου)
στερνό φιλί να μην υπάρχει.

(ΑΛΟΓΑ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟ, 1973)

δρόμους

Στους δρόμους οι νεκροί δε με γνωρίζουν
αδιάφοροι προσπερνούν σημειώνοντας τη χλωμάδα στο πρόσωπο
και το άνυδρο τοπίο με τις μαύρες μύγες
στα νερά της πηγής.

Εκεί στις πέτρινες χαράδρες η μισή ζωή
και το καταστραμμένο τανκ πρόσχημα της πλαγιάς
παίζοντας όλη μέρα. Τιμόνι και κράνος γνωστά
όπως η τράπεζα με τους νυχτερινούς υπαλλήλους
από μια τρύπα βγαίνοντας στο φως κάθε πρωί.
Εσύ πρέπει να 'σαι ωραία.

Συντροφιά

Το σούρουπο γυρίζουν σπίτι τα νερά
αέρι δρόμοι σπαθί- στο σπίτι. Ο σκύλος
παίρνει το πόστο. Η άσπρη χαρακιά του Γαλαξία
στον ουρανό. Ώρα να φυλάξουμε καλά τ’ όνειρο
μην κρυώσει, μην λογιστεί ακόμη τα ξέφωτα.

...Καμιά φορά
πώς ξεπηδάει η σύμπτωση! Εκεί λοιπόν
στο ξέφωτο η βελανιδιά. Τα φύλλα
της βελανιδιάς με τα κλωνιά
κι αέρι και σκιά και μοιρολόι και μάνα-
κανείς, κανείς μην πει πως είναι μόνος.

(ΨΙΛΟΒΡΟΧΟ, 2000)
 

Δεν έμεινε κανένα περιθώριο ψεύδους. Αγάπα με λίγο να υπάρχω.

Ι

Δεν άκουσες ποτέ σου; Πονάει κάθε χάραμα η αυγή
στα αίματα και στη σιωπή ανεβαίνοντας ανατέλλει.


ΙΙ

Σε ποιον θάνατον πήγες˙ περνούσε αεράκι από εκεί;

ΙΙΙ

Τα παλιά όπλα τ' αμάραντα άνθη- ποιος
γηραλέος έρωτας κουρνιάζει εκεί;

VIII

Σάρκες πουλιών πυροβολημένα πουλιά

κύκλος γύρω μου που αίματα στάζει.

ΧΙ

Δεν είναι η μνήμη. Σκιά και φως
σιωπή πολύγλωσση και αγκαλιά μονάχα.

LXXI

Λεύκα του Μάρτη τρία δάχτυλα παλάμης σκελετωμένης' φίλε

μακρινέ μαύρο κρασί πίνουμε (ψιλοδάκρυα στα μάτια)

LXXXI

Εδώ με θάψανε όχι μονάχον.
Μαζί κι αυτοί που χάθηκαν προτού πεθάνω˙
κι αυτοί που αγάπησα και ζωντανοί είναι ακόμα.

Πηγή: https://www.avgi.gr/arheio/297017_apebiose-o-poiitis-markos-meskos-video