Οι άνθρωποι, ο περίγυρος,ένας κόσμος ετερόκλητων καταραμένων που στοιβάζονταν στα λόγια τους και τις επιθυμίες τους με μόνο κοινό παρανομαστή το συναίσθημα του ματαιωμένου, γενικό, ελλοχεύον και ακαθόριστο.Με μια ερωτική μοναξιά απερίγραπτα τραγική. Ένας λαβύρινθος, φορτισμένος με τις αιχμές για ό,τι δεν τους επέτρεψε σ' αυτό τον σκληρό κόσμο των αξιών αυτό που λέμε ταξική καταγωγή. Άνθρωποι με μια αποπνιχτική αίσθηση του τέλους και μια ιδιόρρυθμη, κρυφή παραφροσύνη. Επέστρεφαν στη δικιά μας στενοκαρδιά τους στίχους και τη μουσική τους. Άνθρωποι απέραντοι σαν τα παλιά τριώροφα, δικασμένοι να ζήσουν την τραγωδία της εσωτερικής τους σφαίρας,πληρώνοντας με την ασήκωτη πίκρα της μοναξιάς τους το τίμημα της ύπαρξής τους, ανάμεσα σε ανεπαίσθητα μη και αόρατες απαγορεύσεις του κόσμου που τους άφηνε για πάντα σαν ένα σκοτωμένο παιδί που συνειδητοποιώντας την ερημιά αυτής της γης θα έκρυβε τη χαμένη μουσική του στη γαλήνη της ψυχής. Αυτής της ψυχής που φοβήθηκαν οι δολοφόνοι και περιόρισαν οι δειλοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου