Τα δέντρα ονειρεύονται μ’ όλα τα φύλλα τους
το βίαιο άνεμο που θα τους φέρει
την αλλαγή. Τα βλέπουμε δέσμια στη γη
ενώ αυτά πορεύονται σ’ ένα ουρανό μέσα
σ’ ένα άλλο χρόνο – όπου η δική μας κίνηση
μπορεί να μοιάζει ακινησία –
Στ’ αλήθεια, για τ’ ακίνητα βουνά, τα δέντρα
για το σιωπηλό κόσμο που μας περιέχει
– όπως η θάλασσα τα κοχύλια –
μπορεί Κίνηση, Χρόνος, να σημαίνει
μια αναπνοή πλατειά μες στο διάστημα
δίχως το βάρος του ανθρώπινου πεπρωμένου.
Ένα άλλο αίμα ρέει στις φλέβες μας
μι’ άλλη φέρνουμε μοίρα
Κοιτάζουμε ένα διάφορο ουρανό.
Ανθρώπινο σχήμα», 1961
Από την έκδοση: Μελισσάνθη, Οδοιπορικό, Ποιήματα 1930-1984, εκδόσεις Καστανιώτη, φροντίδα Θ. Φωσκαρίνη, δεύτερη έκδοση, Αθήνα, 2000, σ. 232.
Αντλήθηκε απ' το προφίλ του ποιητή Κώστα Ρεούση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου