Στις πλατείες Ομονοίας, Κουμουνδούρου, Καραισκάκη, βαδίζοντας πάντοτε, απευθύνθηκε πάλι στους λιγοστούς διαβάτες της νύχτας, από μέσα του όμως, εσείς που χαλβαδιάζετε βατραχανθρώπους και πεζοναύτες, που δεν χαμπαριάζετε από τέλειες βόμβες, που πιπιλάτε μεν πως ο χρόνος είναι χρήμα, όμως σιγά-σιγά αποδεχτήκατε πως και η γενέτειρα, και οι αναμνήσεις, και οι σχέσεις, και τα συναισθήματα και όλα μπήκαν σε τιμοκατάλογο, πως τελικά τσέπη-τσίπα 3-0, πονέστε, πονέστε να σας χαρώ, πονέστε όσους πονούν, πονέστε αγνώστους σε άγνωστα μέρη, πονέστε αυτούς που η αγάπη δεν τους έκανε ποτέ σεφτέ, πονέστε πιχί τη μάνα σας, εγώ είδα τη δικιά μου τόσο αδύναμη, τόσο ωχρή, το σταχτοκίτρινο δέρμα της κάλυπτε σαν ταπετσαρία σκέτα οστά, πονέστε το Τσάρνο, ισοπεδωμένο από τα καθέτου εφορμήσεως Helldiver κι έναν νεαρό Φώντα με δρασκελιές τσιτάχ, θρύψαλα κι αυτός εκεί, πονέστε για να μην είστε άπονοι, πονέστε κάτι, οτιδήποτε τέλος πάντων, έστω το φεγγάρι όταν γίνεται μισοφέγγαρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου