Φυλλοβολούν της θάλασσας οι κρίνοι.
Πυγολαμπίδας φως αιμορραγεί
σε κήπο, που έχουν ερημώσει οι θρήνοι
κι ούτε πτηνού λαλιά ή σκυλιού κραυγή.
Πολύχυμη σιωπή. Μες στη γαλήνη
των ερειπίων θεριεύει η υποταγή
στο τίποτα, μακριά από την οδύνη
και τη χαρά, απ' τη μάταιη φυγή.
Όχι δε θέλω να γυρίσεις πια.
Σιγά σιγά η μορφή σου έχει ραγίσει
κι έμεινε απ’ το φτερούγισμα η σκιά,
απ’ τους ανθούς το μαύρο κυπαρίσσι,
κατάρτι από ναυαγισμένο πλοίο,
που ρούφηξε στο χθες εμάς τους δύο.
Παυσίλυπα, εκδ. Πρόσπερος 1987.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου