Ήταν τόσο χλωμός που φαντάσθηκα
Πως είναι ενσάρκωση θεού που κρυώνει.
Πως η θνητότητα δεν έδεσε ακόμη
Με σπονδύλους αντοχής τα οστά του.
Για τούτο, εύθραυστος και φωτεινός,
Δεν περπατά, σαλεύει ανάμεσά μας
Σε σιωπηλό βασανισμό.
Μα ήταν μόνο ένας απόφοιτος λυκείου
Στο τέλος μιας ημέρας βροχερής
Και στην αρχή μιας νύχτας με τσιγάρα.
Έχει ήδη βαθμολογηθεί οικτρά
Στις εξετάσεις απανωτών γενεθλίων.
Δεν θέλει πια να προχωρεί στο νερό.
Θέλει ν’ αφανιστεί μες στην πάχνη.
Πόσο αγαπώ αυτά τα άυλα πλάσματα
Που εξατμίζεται η νεότητά τους
Μέσα στην απορία της ύπαρξης,
Ενώ η ύπαρξη τα προσπερνά αφηρημένη…
Και δεν τολμάς να πάρεις την ευθύνη
Να επιβεβαιώσεις όσα διαισθάνονται.
Πως όλη αυτή η πολυτέλεια από κρύσταλλο,
Αυτή η ευγένεια από αδέξια χαρά,
Είναι ένα συνονθύλευμα θραυσμάτων.
Γυαλιά και πάγος. Δάκρυα περιττά.
Είκοσι τέσσερις χτύποι και σιωπή, Μελάνι 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου