Και εσύ έρωτα εκατόφυλλο πορφυρό μου ρόδο
που γεννήθηκες μέσα από τις φλόγες,
σαν έκαιγαν οι άπιστοι μια νύχτα δίχως σελήνη την Άγια Τράπεζα
όπου φύλαγαν οι θνητοί τα μυστικά της καρδιάς τους,
γίνε το κάλεσμα της μούσας και η ηχώ
που ταξιδεύει στα άηχα μονοπάτια της σιωπής μου
όταν ο σκοτεινός καβαλάρης θα καλπάζει στην πολιτεία των άστρων
και το αίμα πέταλα φωτιάς θα σκορπά στις φλέβες του φεγγαριού
την άγια εκείνη στιγμή που η μια ψυχή ψάχνει την άλλη
την ώρα που ρέει ο πόθος σαν κρασί
σε χρυσοκέντητο βενετσιάνικο ποτήρι
Γιάννης Ρίτσος, Ποιηματα: 1939-1960, σ. 130
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου