Όπου ηχούσαν οι ναοί Ωσαννά,
γέρνουν γκρεμισμένοι βουβοί λίθοι·
κάποια σκιάχτρα, κάποια ονείρατα,
θεοί λέγονταν, τους πήρε η λήθη.
Φύγατε κι εσείς αγύριστα,
χρυσοπλάστες της ιδέας, ω Μύθοι!
Τυφλοί νόμοι στ’ άδεια Απέραντα
σπρώχνουν πύρινων αβύσσων πλήθη.
Όμως όμοια ο χρυσομάλλης νεκρός Φοίβος,
όμοια κι ο ήλιος που ζει τώρα ο αβυσσόκοσμος·
κανείς, θεός ή νόμος, εδώ κάτου
δε μας λύτρωσε και δε θα μας λυτρώσει
μήτε από τα νύχια του έρωτα,
μήτε από τα δόντια του θανάτου.
Η ασάλευτη ζωή, «Κομμάτια από το τραγούδι του ΄Ηλιου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου