«Έζησε μόνη η κυρία Θαλή μέσα στο σπίτι με τα αγάλματα της περασμένης ευτυχίας, κι έτσι και τώρα ο ύπνος την έπαιρνε ολομόναχη στην ψαθωτή καρέκλα, και η μοναξιά έτριβε τα χέρια της, και οι κατσαρίδες δίπλα της μες στα ντουλάπια και τις ρεχαμάδες με τόση πολύ μεγάλη ευκολία γεννούσανε, που ήτανε σαν να κατουρούνε».
[...]
«- μη μας ξεραίνεις το ψωμί μας- λέγανε
-δώσε μας την καρδιά μας πίσω
-κάνε να πούνε οι άνθρωποι ένα τραγούδι σε όλη τη γη
-βοήθα να καταλάβομε
[…]
-μας είπανε ότι πίσω από τα σύννεφα δεν έχει τίποτα
-κάνε να υπάρχουν πίσω από τα σύννεφα κι άλλοι καλικάντζαροι σαν κι εμάς, και τον Απρίλη να τους συναντήσουμε.
-κάνε να συναντήσομε και τη Μαρία μας
-η Μαρία μας θα φωτίσει, ανάβοντας όλες τις λάμπες του ουρανού, εκείνο το κρυφό, ιδιαίτερο μυστικό της ζωής μας
[…]»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου