Αγαπήσαμε τόσα πράγματα μαζί
που είναι δύσκολο να τ’ αγαπάμε χώρια.
Φαίνεται σαν ν’ απομακρύνθηκαν ξάφνου
ή σαν νά ’ταν η αγάπη μυρμηγκάκι
που σκαρφάλωνε στις ράχες του ουρανού.
Ζήσαμε κι οι δυό μας τόση άβυσσο
που δίχως εσένα όλα μοιάζουν επιφάνεια,
τροχιά ομοιωμάτων που ολισθαίνουν,
τάση χωρίς έκταση,
αγρυπνία σωμάτων άνευ παρουσίας.
Χάσαμε μαζί έτσι τόσο τίποτα
που η συνήθεια επιμένει να επιστρέφει
και τώρα όλα είναι πια κέρδος του τίποτα.
Ο δε χρόνος μετατρέπεται σε αντιχρόνο
επειδή ήδη καν δεν τον σκέπτεσαι.
Έχουμε σωπάσει και μιλήσει τόσο μαζί
που μέχρι και η σιωπή και η ομιλία να είναι δύο προδοσίες,
δύο ουσίες αναιτιολόγητες,
δύο υποκατάστατα.
Τα ζητήσαμε όλα,
τα βρήκαμε όλα,
και τα πάντα εγκαταλείψαμε.
Απλώς δεν μας δόθηκε χρόνος
να συναντήσουμε το μάτι του θανάτου σου,
που όμως και αυτόν θα τον εγκαταλείπαμε.
(αφιερωμένο στον Αντόνιο Πόρτσια)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου