Καρδιά μου μην ακούς τους άλλους,
μην ακούς ούτε εμένα ακόμα όταν
σπάω και πέφτω στα γόνατα και φωνάζω.
Γιατί τι θάναι η χαρά δίχως αγρύπνια,
δίχως παίδεμα, δίχως μάχη.
Δίνε μου μόνο το θάρρος να σπαράζω
έστω μες την ταπείνωση.
Κι έτσι σπαράζοντας να ωριμάζω.
Και μόνο εκεί προς το τέλος, μαλάκωσε λίγο,
χάρισέ μου
την πιο βαθιά χαρά.
Να γυρίσω πίσω μου και να μη ντραπώ,
να μη μετανιώσω.
Να γείρω ύστερα και να τελειώσω αθόρυβα.
Γιατί κι ο θόρυβος είν’ ένα ρούχο,
όχι μόνο πάνω απ’ τη γύμνια μας.
Πάνω απ’ τον τρόμο μας μη μας γνωρίσουν.
Κατάθεση, 1965
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου