Μιλώ για τις γυναίκες που αποσύρθηκαν
με μόνη τους καταφυγή φροντίδα γέφυρα και μίσος
τα παιδιά τους
στη φρίκη των κατευναστικών και βαρβιτουρικών
στα ωραία μυαλά τους που' κλεισαν για πάντα
σε συρτάρια ή πίσω από τα κάγκελα
για τις τρελές που απαράλλαχτα από το μύθο
ίσαμε σήμερα
πήδηξαν από μπαλκόνια στολισμένα με τις γλάστρες
της παραδοχής και της εγκατάλειψης
σκότωσαν έβαλαν φωτιά στα σπιτικά τους
ρίχτηκαν σε πηγάδια κι αυτές με τα παιδιά τους.
Για τις γυναίκες πάλι μιλώ που πεισματικά
παρ' όλα τούτα ανθίζουν σαν το λουλούδι
του κάκτου στην έρημο πολύτιμο όσο
η μέρα και η νύχτα με τη σελήνη της.
Την άνοιξη γυναίκες δεν την φέρνει μονάχα
ένα χελιδόνι
την φέρνουν όλες οι θείες του κόσμου
που διάλεξαν τη χλεύη και τη μοναξιά
όλες οι θείες του κόσμου που σφίξανε
πεισματικά τα χείλη και παραδέχτηκαν
τη μαραμένη σάρκα τους μπρος στους καθρέφτες.
Αυτές οι θείες του κόσμου που αυστηρές
θαρραλέες με βλέμμα λίγο άγριο
και κυρίως μεγάλα σταθερά βήματα
λένε γελώντας καληνύχτα και
παίρνουν το δρόμο τη νύχτα μόνες τους
για το άδειο σπίτι.
[Πηνελόπη, Οκτώβρης 1979 -από το φεμινιστικό περιοδικό "σφίγγα", τεύχος 1, Ιούλιος 1980]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου