Με την αρωγή των ανθρώπων και άλλων στοιχείων ο χρόνος δούλεψε σκληρά πάνω του.
Πρώτα του πήρε τη μύτη, ύστερα τα γεννητικά όργανα,
στη συνέχεια, το ένα μετά το άλλο, τα δάχτυλα στα χέρια και τα πόδια,
με το πέρασμα των χρόνων τα μπράτσα, το ένα μετά το άλλο,
τον δεξιό μηρό, τον αριστερό μηρό,
την πλάτη και τους γοφούς, το κεφάλι και τους γλουτούς,
κι όλα αυτά που έπεσαν κάτω τα έκανε κομμάτια, τα έκανε παλιόπετρες, χαλίκι, άμμο.
Όταν πεθαίνουν μ’ αυτό τον τρόπο οι ζωντανοί, χύνεται αίμα πολύ σε κάθε χτύπημα.
Όμως τα μαρμάρινα αγάλματα πεθαίνουν λευκά και όχι πάντα εντελώς.
Από το συγκεκριμένο απέμεινε ο κορμός
και μοιάζει τώρα με ανάσα, που κρατά κανείς με κόπο,
τώρα που οφείλει να συγκεντρώσει πάνω του
όλη την αξιοπρέπεια και τη χάρη των χαμένων κομματιών.
Και το καταφέρνει, το καταφέρνει ακόμα, καταφέρνει, σαγηνεύει,
σαγηνεύει και μένει –
κι εδώ πρέπει να γίνει μια εύφημη μνεία στο χρόνο
που διέκοψε τη δουλειά του κι ανέβαλε ένα μέρος της γι’ αργότερα.
Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου