Να τελειώνουμε πιά με τα τερτίπια της γραφής και
της ανάγνωσης.
Τα ποιήματα συμβαίνουν.
Λοιπόν, μπορώ να πω το τι συμβαίνει; Το ίδιο το ποίημα
δηλαδή, όχι το κείμενό του
Μπορώ; όχι δεν μπορώ. Κι όχι (όπως άλλοι θα σου πούν…)
γιατί ο,τι συμβαίνει δεν είναι παρά αυτό που
τώρα εδώ κείται
αλλά γιατί, απλά, δεν μπορώ
Βρίσκομαι μέσα στο συμβάν, αλλά που είναι το κέντρο;
Φωνάζω «είναι κανείς εδώ;…) Περίτρομη ερώτηση
χτυπάει κι αντηχεί στην εσωτερική επιφάνεια του κενού
Γιατί, αν δεν είναι κανείς, εγώ που ρωτάω τι είναι;
Ερώτηση μέσα στην ερώτηση
παγίδα μέσα στην παγίδα
κενό μεσ' στο κενό. Αλλά το κέντρο που είναι;
Το κέντρο διαρκώς διαστέλλεται
Έτσι όλους μας εγκλείει και μας αποκλείει
κι όλα έτσι αποκτούν υπόσταση μόνο καθώς απομακρύνονται
κι αραιώνουν
ψυχές και σώματα εξαχνωμένα
…Φεύγουσαν σε είδον
εγκαταλείπουσάν με σε ήγγισα
και δεν εστράφης δεν ελέησε τα μάτια μου η μορφή σου
Έδειξες μόνο πέρα προς το αθέατο Και είδα
σε τοίχους λεκιασμένους που κι αυτοί διαστέλλονταν
κι απομακρύνονταν
είδα τα λόγια μου. Στημένα για εκτέλεση.
«Τα λόγια σου… Κοίτα, δε θα δεχτούν να τους δέσουν
τα μάτια….» είπες κι εχάθης.
Έως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου