Σαν αφροί, π’ ο γιαλός φουσκωμένος κυλά
που στ’ ανέμου το φύσημα σπάνε∙
σαν σκορπιούνται και φεύγουν τα νέφη 'ψηλά,
μα στεριά, τα ουράνια φυλάνε∙
Έτσ’ οι πόθοι κ’ ελπίδες γεννιένται και σβύνουν
μεσ’ στα στήθη που δέρν’ ο χειμός.
Κ’ ένα-ένα τα όνειρα παν και μ’ αφήνουν,
κι απομέν’ ο μεγάλος καϋμός!
Σαν τ’ αηδόνι, που κλαίει τη νύχτα μονάχο,
και καμμιά δε το νοιώθει καρδιά∙
σαν λουλούδι, που βλάστησε σ’ έρημο βράχο,
και δεν πήρε κανείς μυρωδιά.
Έτσ’ ανθούν και χλωμιάζουν στην ξένη την γη
τα φτωχά της καρδιάς μου λουλούδια∙
και μονάχ’ αντηχούνε στην μαύρη σιγή,
τα πικρά, τα πικρά μου τραγούδια!
Πηγή: Ατθίδες αύραι, Πρόλογος: Γιώργος Μπλάνας, Αθήνα: Ερατώ 2006.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου