Τζένη Μαστοράκη - [άτιτλο]

δ΄

ΑΛΛΟΣ ΥΠΝΟΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΗ...

Φέγγουν τόσο ωραίοι και ωχροί, γυάλινοι φέγγουν

ή βαλσαμωμένοι, εκείνοι που έφυγαν από σπαθί-

Και στις σιωπές του εσπερινού, βουβά, το ξάφνια-

σμα, τα υγρά σεντόνια, η φρίκη, τα υφάσματα που

ράγισαν, ώρα κακιά, και οι σπασμοί, το άδικο,

αλλά

κι ο πειρασμός που άναβε μες στα νερά, το κλάμα

του έρωτα στα σκοτεινά, και τα φιλιά,

και τα φιλιά-

*

Τι σκοτεινή λαβωματιά, και πώς σωπαίνουν, έτσι

που λόγος πριν προλάβει ν' ακουστεί, και πριν απ'

τη μανία το μαχαίρι, πριν, η πληγή τους πρόλαβε,

κι όλα μαζί, στο άλσος που λαχτάριζαν.

Κι ο άνεμος, ρουφώντας, κι οι πατημασιές χλω-

ρές, τ' άλογο τ' άλογο κι οι οπλοφόροι, πώς τα

χαλάσαν κι έφυγαν-

Κι εκείνοι μένουν, γερμένοι, σε σφιχτή αγκαλιά,

το ρούχο αρχοντικό, μετάξι.

Κι από το στήθος τους, βαθιά βαθιά ανοιχτό, νερό

αναβλύζει, και τις νύχτες θα ποτίζονται.

*

Γιατί πολύ αγαπήθηκε, δε θα τη βρεις, εκεί που

μοναχή κουρνιάζει, αλλοπαρμένη, κι από παντού τη

χρύσωσαν και την κρατούν, χίλια βελόνια φορεσιά

σφραγίζει, μύρια βελόνια να κρυφτούν τα ματωμέ-

να της, το χαλασμένο δέρμα να κρυφτεί, στόμα

που εφίλειε.

Κι απ' το πολύ που χάλκευε και πελεκά το άδικο

των πετραδιών, τ' αμύθητα, τη βία των μετάλ-

λων, τα δάχτυλα, μόλις που γνώρισαν το στίλβος,

τα τρυφερά της δάχτυλα, ένα ένα λιώνοντας στο

έρεβος των χρυσοφόρων.

Στη σιδερή της φορεσιά σωπάζοντας, μετά τον

τρόμο, δέσποινα που αγαπήθηκε πολύ,

κι ήταν ωραία, και αχρεία, Θε μου

*

Στην αγκαλιά που απ' αγάπη την ταξίδευε, που

απ' αγάπη μόνο τη χτένιζε να κοιμηθεί, την κλεί-

νει και της τραγουδά, σιγά φωνάζει,

ποια η αγκάλη κρύβοντας μαραίνει-

παραμιλά, και της αλλάζει ονόματα, Ιερειμούθ,

σε φθόγγους άλλους, Σέσθηλ, Ρωμεμθί, το ουρά-

νιο κλάμα ψάχνει, Κεειλάμ, τη φυσαλίδα του ύ-

πνου που ανεβαίνει,

σαν μαγικός φανός σπαράζοντας το πρόσωπό της,

χαϊδεύει τα χειλάκια, μόνη έγνοια του, τα μάτια

της που δε μιλούν χαϊδεύει, κι ειν' ακατοίκητη,

Δεββώρα, Χενερείθ-

καρφί στο στέμμα των μαλλιών το χτένι.

Μ' ένα στεφάνι φως, Κέδρος 1989.