Allen Ginsberg - Τραγούδι

Το φορτίο του κόσμου
            είναι η αγάπη.
Κάτω απ’ το βάρος
            της μοναξιάς,
κάτω απ’ το βάρος
            του ανικανοποίητου

            το φορτίο,
το φορτίο που κουβαλάμε
            είναι η αγάπη.

Ποιός να το αρνηθεί μπορεί;
            Στα όνειρα
χαϊδεύει
            το κορμί,
στο μυαλό
            χτίζει
ένα θαύμα,
            στη φαντασία
βασανίζεται 
            μέχρι να γεννηθεί
σε άνθρωπο-
επαγρυπνά σε καρδιά
            που φλέγεται από αγνότητα-
γιατί το βάρος της ζωής
            είναι η αγάπη,

σηκώνουμε όμως το φορτίο
           με τόσο κόπο,
να ξεκουραστούμε πρέπει
στην αγκαλιά της αγάπης
           επιτέλους,
να ξεκουραστούμε πρέπει στην αγκαλιά
           της αγάπης.

Καμιά ξεκούραση
           χωρίς αγάπη,
κανένας ύπνος
           χωρίς όνειρα
για την αγάπη-
           παλαβός ή αραχτός
πωρωμένος με αγγέλους
           ή με μηχανές,
η ύστατη ευχή
           είναι η αγάπη
– δεν μπορεί να πικραθεί,
           δεν μπορεί να αρνηθεί,
δεν μπορεί να αποτραβηχτεί,
           αν την αρνηθούν˙

το φορτίο είναι βαρύ πολύ

            – να δώσει πρέπει
δίχως ανταπόδοση
           όπως η σκέψη
δίνεται
           στη μοναξιά
με όλη την υπεροχή
           της υπερβολής της.

Ζεστά σώματα
           λάμπουν μαζί
μέσ’ στο σκοτάδι,
           το χέρι κινείται
προς το κέντρο
           της σάρκας,
το δέρμα ριγεί
           από ευτυχία
και η ψυχή έρχεται
           χαρωπή στο μάτι –

ναι, ναι,
            αυτό είναι
που ήθελα,
            πάντα αυτό ήθελα,
αυτό ήθελα πάντα,
            να επιστρέψω
στο σώμα
            εκεί όπου γεννήθηκα.

 Απόδοση στα ελληνικά: Μαργαρίτα Παπαγεωργίου

Πηγή: Εξιτήριον