Γιάννης Στίγκας - Ποιήματα

Η τέλεια ακουστική του λαβύρινθου

—

Ι.

—

Επειδή

δεν μπόρεσα να πνίξω τον ουρανό

– τόσο γαλάζιο που στο τέλος ελπίζεις –

ένας άγγελος

μου ψιθυρίζει τρυφερά

—

χτίσε με

σ’ ετούτες τις πέτρες

—

ΙΙ.

—

Επειδή

όσο κι αν κάπνισα

δεν βρήκα το μίτο μου

—

τόσες αγάπες

τόσο λαχάνιασμα

—

και ο Μινώταυρος

τι βιολιστής, Θεέ μου,

—

ΙΙΙ.

—

Ξέμεινα

με τον ουρανό και το Λόγο

—

κανείς τους δεν ξέρει να μ’ αγαπήσει

(φταίνε λιγάκι κι οι εποχές

τα δόντια μου που ‘ναι στραβά

φταίει

το έσω σκιάχτρο)

—

IV.

—

Είμαι τόσο πρόθυμος για συντέλεια

ώσπου να γράψω «λουλούδι»

έχει ήδη χάσει δυο πέταλα

δεν ξέρω αν το φως

είναι τέχνασμα σκότους

ή ανάποδα

—

εγώ

—

μόνο να βασανίζω τις πεταλούδες

– καμιά τους δεν ξέρει να μ’ αγαπήσει

—

V.

—

Κι άλλωστε

τούτος ο κόσμος δεν άναψε ποτέ

θέλει να δέσεις κόμπο το κενό

—

– αν είναι ναυτικός καλύτερα

—

να κεντήσεις την ψυχή σου καταιγίδες

—

VI.

—

Τόσες φωνές για σφάξιμο

τόσες φωνές για γδάρσιμο

—

που να σου μείνει μία

—

λεϊμονιά

λεϊμονιά

εδώ που μ’ άφησες ριζώνω

—-

Ο ιχνηλάτης χάνεται πάντα πρώτος

—

Ι.

—

Μπορώ να σας μιλάω απλά

μπορώ και με βελόνες

—

Γνωρίζω που γεννούν τ’ αυγά τους οι υλακές

—

όλα στο στήθος σύρριζα

—

αν αγαπήσεις τους γκρεμούς

σε βγάζουν συντομότερα

και μην ακούς τις κατακόκκινες μηλιές

και μην ακούς τις παλαβές πυξίδες

πως θα χαθείς

και πως η Παναγιά

φραγγέλλει τους επαίτες

—

Αφού σου το ‘πε και στον ύπνο σου:

—

«Αυτούς που ορθώσαν όνειρο

παντός καιρού κι ανόθευτο

—

Αυτούς που ανοίξανε τα σκέλια τους

στο φως

—

κυρίως

—

αυτούς που φεγγαρώθηκαν

—

εγώ θα τους βυζάξω»

—

Ποτέ μη βάζεις την άνοιξη σε παρένθεση

—

είναι δυο σύρματα μέσα μου

τα ενώνεις

κι ανάβει το τίποτα

—

Τραβώντας την περόνη του φωτός

μου εξερράγη ο άγγελος

—

εκεί να δεις γυαλιά και πούπουλα

αλλά από θαύμα γλίτωσα

—

μόνη εκδορά η μνήμη μου

και λίγο που (την Άνοιξη) χωλαίνω

—

Κατά τα άλλα

—

κοιμάμαι κανονικά

—

δουλειές παιδιά

—

καλά

—

έχει περόνη και το σκότος;

*

—

Άμα πεινάει το θαύμα

λάμπουνε και τα ψέματα

για να με ξαναβρείς

στο χρόνο μπρούμυτα

—

παίζει κι εκείνος με τα σύρματα

—

αρέσουν και στους δυο μας

—

*

—

Δεν τρέμουν πια τα χέρια μου

κι αυτό να σας τρομάζει

—

Η όραση θ’ αρχίσει ξανά

Πηγή: https://moggolospolemistisvalkaniosagrotisoklonos.wordpress.com/