Όσοι έμειναν μόνοι
τον επιθανάτιο φόβο τους
σε λάστιχα ποδηλάτων φυσάνε,
από κινηματογράφους, θέατρα κι εστιατόρια
δίνουν υποσχέσεις στην άκρη των συνοικισμών
πριν πέσει η νύχτα,
γιατί αυτοί που έμειναν μόνοι
δέκα κρυφές διαδρομές ακολουθούν
στα έρημα κρεβάτια τους,
κατεβάζουν τα όνειρα με μικρά αλεξίπτωτα
σαν όλμους φωτιστικούς
κι ύστερα τα μεταξωτά τους υφάσματα
για άγνωστα κορίτσια τα μαζεύουν.
Όσοι έμειναν μόνοι
εγκαταλείπουν τόσο εύκολα
τα παλιά τους ποιήματα,
δεν έχουν κήπους για να τα συναντήσουν
χωρίς να τ' αρνηθούν,
στα βάτα με τις τσουκνίδες να τα βρουν
πριν σβήσουν οι πυγολαμπίδες,
γιατί αυτοί που έμειναν μόνοι
σβήνουν νωρίς τις νύχτες όλες τις λάμπες,
κι ύστερα το σκοτάδι
είναι η μαύρη σκόνη των ποδηλάτων
με τις γυναίκες που ξεσφίγγουν στα πόδια τους
το φόρεμά τους
και πια δεν είναι οι γυναίκες τους.
Πηγή: Σε μαύρο πλου, Αχαϊκές Εκδόσεις, 1988.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου