Σπύρος Βρεττός - Ο μονόλογος ενός ηττημένου

Ω τι ραγδαία πλαγιά!

Γλυκιά και η κατολίσθηση

που μου παρέσυρε σύσσωμο τον χρόνο.

Και τώρα τι;

Και τώρα γιατί να συνορεύω με το ελάχιστο;

Πού πήγε ο τόπος κι ο καιρός

να ξεδιπλώσω τόσους χάρτες;

Γιατί να είμαι εν τέλει εγώ το σύνορο

την ώρα που ένα σύνορο

ποτέ δεν είναι πιο πολύ απ’ τη γραμμή του;

Κι ακόμα τι να πω;

Να πω τι πρέπει;

Ω τι ραγδαία πλαγιά

που μου παρέσυρε τον λόγο.

Να ’ρθει κι ο πρωτομάστορας

που ’χτισε το γεφύρι

για να μου πει πού θα σταθώ

στον κόσμο να φωνάξω.

-Αν δε στοιχειώσεις λέξη σου

τον λόγο σου δε βγάνεις.-

Αν είχα τουλάχιστον μπροστά μου μία εικόνα σταθερή

όλα θα τα λογάριαζα σαν ένα

και δεν θα είχα και τούτο να σκεφτώ

και τ’ άλλο.

Όμως σαν θες τα σύνορα πάντα να τα διαστέλεις,

να μην χωράς στο αίμα σου

και άλλα τέτοια,

πρέπει να έχεις κατά νου

ότι τα σύνορα επανέρχονται σαν τόξο

και καταπέλτες φοβεροί

σε ξαναστέλνουν παραμέσα.

Εγώ αρχικά ανέλαβα να διοικώ'

μετά κατάντησα να εξουσιάζω.

Έκανα χάρτες επιτελικούς,

όμως ενίοτε, λαθραία δηλαδή,

σχεδίαζα επάνω τους τις κορυφογραμμές,

νερά που φύγαν απ’ την κοίτη τους,

όλα τα δέντρα

κι όλους τους άπειρους καρπούς

κι όλη την άμμο ακριβώς,

έτσι που όταν σήμαινε η επίθεση

εσήμαινε κι ο χάρτης τα δικά του.

Και να λοιπόν τι έβλεπα:

Κοκκίνιζε ο κάμπος απ’ τα μήλα και κυλούσε

κι όλοι οι στρατιώτες του εχθρού κυλούσαν απ’ τα μήλα

κινούσαν κι όλες οι μηλιές του δάσους καταδώθε

με κόκκινες, ολόφωτες φωτιές τα δέντρα τραγουδούσαν:

Αν δε στοιχειώσεις χάρτη σου

τη νίκη σου δεν κάνεις.

Έτσι νικούσα.

Αλλά από λέξεις

τι κι αν εστοίχειωσα εκατό, τι χίλιες,

ο λόγος μου παρέμενε ηττημένος.

Τώρα σε τούτη τη πλαγιά

-γλυκιά η κατολίσθηση-

ωσάν ακρίτας λιγοστός

του κράτους που έχω μέσα

κάνω το σώμα μου κορμί

να μην περάσει η τελευταία ήττα.

Σ.Β.

(Πράξη απλή, 2003)