Σταύρος Ζαφειρίου - Εωθινόν

Κάθε φορά που κατεβάζει ο κυνηγός ένα πουλί

κάτι επαναλαμβάνεται στον χρόνο.

Δεν είναι μόνον η ηχώ της ντουφεκιάς

(το αίμα ράβει σαν κλωστή την ενδυτή του αέρα)

μα και η πτώση της ζωής που κάνει κύκλους.

Που κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους,

κύκλους, κύκλους,

το άβατο ξετυλίγει τ' ουρανού,

τυλίγοντας του εωθινού τα μετακόσμια ξόρκια.

Κάθε φορά που κατεβάζει ένα πουλί ο κυνηγός,

μες στον καθρέφτη του πρωινού

αποτραβιέται ο χρόνος.

Έξω αφήνει μόνο μια στιγμή

μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό,

πάνω απ' το σώμα.

Μια ολομόναχη στιγμή,

ν' αντανακλά τον θάνατο στο σώμα.

Πηγή: Σώματος Λόγος, Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2004.