Βγαίνω πέρ’ απ’ τα μεσάνυχτα κοιτάζω τη σελήνη
με τ’ αλώνι γύρω της άνθος ανεξήγητο
ένας κύκλος
ο γαλάζιος και πράσινος τα μεγάλα πέταλα του άνθους
ύστερα ο μικρότερος κύκλος κοκκινωπός
ομιχλώδες άσπρο λερωμένο ταξιδεύει μέσα το φεγγάρι
σαν έμβρυο στα υγρά των αγγέλων.
Είναι τραγούδι τ’ αλώνι της σελήνης
ο στεναγμός που φτερουγά στο στήθος μου
και
μαραίνει την πρασινάδα.
ΓΡΥΛΟΣ
Σαν Κυριακή πώς έλαμψα μέσ’ στο σκοτάδι
και το φεγγάρι στα νερά
δεν ήταν όνειρο μα ήτανε το ορυχείο της βραδιάς
όταν σπιθίζει ο άσπρος Άγνωστος απ’ τους κήπους των άστρων
ο δίχως δευτερόλεπτα δίχως τη φύση.
ΟΝΕΙΡΟΣ
Είναι χιλιάδες άλογα κι ανεβαίνουν απ’ τα σπλάχνα μου
σ’ ένα στήθος υπερώο που χλιμιντρίζει
εξέχοντας όλο αχτίδες, αχτίδες στους γκρεμούς
όταν ο νους ομιχλώδης απ’ αόρατην οροφή τρίζει
κάθε φορά κ’ ένα δοκάρι θραύεται στην Ειμαρμένη.
Υπνόσακκος, στη συγκεντρωτική έκδοση: Τα ποιήματα, τόμος 1ος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου