Ευθύμιος Λέντζας - Δύο ποιήματα

Πίνω και ξεχειλίζω
Όνειρα μεθυσμένα
Το στόμα ματώνει και
Φτύνει λέξεις κόκκινες,
Το κουδούνι χτυπάει, ακούω
Δεν ανοίγω
Πηγαίνω στο παράθυρο και τραβάω
Τις κουρτίνες
Βλέπω τα δέντρα να χορεύουν
Δεν θυμάμαι τι τραγούδησα, μα
Απόλαυσα πολύ τον άνεμο
Ανάβω τσιγάρο,
Στην καμπούρα του άτλαντα
Γαμήσαμε τον κόσμο
Κρεμασμένοι απ’ τα αρχίδια
Του σύμπαντος
Χύσαμε μαύρο σπέρμα
Στο στόμα του Κάιν
Διάολε, παιδιά σου είμαστε!

 

Θεός δεν υπάρχει
Τον σκοτώσαμε
Την μέρα της βάφτισης
Χριστιανοί, εβραίοι, μουσουλμάνοι
Serial killers
Βουτάμε τα παιδιά μας
Στο αίμα των νεκρών
Κι οι νεκροί συνεχίζονται
Αυξάνονται και πληθαίνουν
Συστολή της σκέψης
Διαστολή της ηθικής
Με την πένα ποτίζω
Το χώμα της ματαιότητας
Οι λέξεις οργώνουν
Το μυαλό
Η σκέψη φουντώνει
Σαν στάχυ
Σε ταμπέλα από νέον
Αναβοσβήνει
Το όνομά μου:
«Ευθύμιος Λέντζας
ΠΩΛΕΙΤΑΙ»
Περιμένω τυλιγμένος
Με κορδέλες μωβ
Σήμερα ο πατέρας
Ήρθε πολύ χαρούμενος
Στο σπίτι
Έφερε ένα ωραίο καρπούζι
Για την οικογένεια
Ίσως φάω κι εγώ
Το βράδυ, θα τα πιώ
Με τον Δάντη.

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/