Σωτήρης Παστάκας- Ποιήματα

 ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

β΄

Ένας επιβάτης στο τελευταίο κάθισμα
του λεωφορείου με τη σωστή ρυτίδα της σκέψης
πίσω από το τζάμι, με κοιτάζει να τον κοιτάζω
λοξά, από Αλεξανδρούπολη στη Σπάρτη
κι από Ηράκλειο Ληξούρι, τον κοιτάζω
να με κοιτάζει με το λοξό βλέμμα
όσων έχουν ατακτοποίητο παρελθόν
και τετελεσμένο μέλλοντα, απολιθωμένος

ήρωας μιας λοξοδρομημένης ανάμνησης.

ε΄

Ένα κόκκινο τραπουλόχαρτο στο δρόμο.
Με οκτώ καρό ανοίγει την παρτίδα του
αυτό το καλοκαίρι, στο άδειο απόγευμα
της Κυριακής βρέθηκα με δύσκολο φύλλο,
κι ούτε έναν άσσο κρυμμένο στο μπατζάκι μου.
Για να διαβάσουμε λοιπόν το χαρτί
της ισότητας και της άρνησης, την αντίφαση
ανάμεσα στην πλήρη αποτυχία ή πλήρη επιτυχία

τις διπλές αναλογίες δύο και τέσσερα.

ζ΄

Φεύγουν ακόμη στην ώρα τους
τα δρομολόγια για Φλώρινα. Για Πυργετό,
Κρανιά, Ραψάνη στο διάδρομο έξι.
Για Λήθη αναγγέλλονται ονομαστικώς,
όπως πάντα. Διαλέγω το κομπολόι μου
από ένα μάτσο του Πακιστανού: ένα ευρώ το ένα.
Θέλει πολύ κόπο και ψάξιμο ακόμη και το ψεύτικο,
Κική. Μιχάλη, απέκτησα καινούριες παραξενιές

παίρνω πχ. το σκέτο καφεδάκι μου στα ΚΤΕΛ.

ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ

στ΄

Το τσίπουρο θέλει μεζέ και παρέα. Αχαλίνωτες
φαντασιώσεις. Μεγάλες παρεκκλίσεις
από τον κανόνα. Ευρύχωρες αφαιρέσεις.
Ένα είδος θεραπευτικής σχέσης για αβίαστη
έκφραση. Μια ελαφρά υπέρβαση του μέτρου.
Τακτοποιημένα σεντόνια από την προηγούμενη.
Ναι μεν πλην όμως αλλά. Όλο το ρυθμό εναλλαγής
μεταξύ κοινωνικότητας και πλήξης που διαθέτουν

οι άνθρωποι χωρίς ιδιότητες. Οι πότες. Εμείς.

ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ

α΄

Μαθαίνεις να είσαι όμορφη. Να σου πληρώνουν
τα γεύματα. Να συνδυάζεις τακούνι με τσάντα.
Μαθαίνεις να φιλάς κι έπειτα να πηδιέσαι
χωρίς φιλί στο στόμα. Μαθαίνεις να βλέπεις τιβί,
ταυτοχρόνως να μιλάς στο κινητό και να τσατάρεις
στο fb. Μαθαίνεις PIN, IBAN, ID, PASSWORD,
ΑΦΜ και ΑΜΚΑ. Μαθαίνεις να κοιμάσαι αγκαλιά

και να σκέφτεσαι μονίμως κάποιον άλλον.

Σωτήρης Παστάκας, “Αλτσχάιμερ αρχόμενο”, Μελάνι, 2017.

Πηγή: ΠΟΙΕΙΝ