Έφθασα πάλι στη ράχη. Η θάλασσα είχε ένα μαργαριταρένιο τυρκουάζ χρώμα, τα μακρινά βουνά ένα σταχτί μπλε στην άπνοη ζέστη. Ξεχώριζα την τρεμουλιαστή πράσινη κορώνα των πεύκων γύρω από το Μπουράνι. Ήταν σχεδόν μεσημέρι όταν ήρθα από τα δέντρα στα βότσαλα της παραλίας με το εκκλησάκι. Ήταν έρημη. Έψαξα ανάμεσα στα βράχια αλλά δεν υπήρχε τίποτα και δεν ένιωθα να με παρακολουθουν. Βούτηξα, ύστερα τσίμπησα κάτι, μαύρο ψωμί με μπάμιες και τηγανητά καλαμαράκια. Πέρα, μακριά κατά το νοτιά, ένα φαρδύ καίκι πέρασε υπόκωφα σέρνοντας πίσω του έξι πυροφάνια σαν αγριόπαπια με τα τα παπιά της. Το κύμα που άνοιγε η πλώρη έκανε σκούρες πτυχές με ιριδισμούς στη βουτυρένια γαλανή επιφάνεια της θάλασσας, και αυτό ήταν όλο το απομεινάρι του πολιτισμού όταν οι βάρκες εξαφανίστηκαν πίσω από τη δυτική στεριά. Υπήρχε το απειροελάχιστο αγκάλιασμα του διάφανου γαλάζιου νερού στις πέτρες, τα υπομονετικά δέντρα, οι μυριάδες δυναμομηχανές των εντόμων και το απέραντο τοπίο της σιωπής. Αποκοιμήθηκα κάτω από τη λεπτή σκιά ενός πεύκου, μέσα στη διαχρονική, στην απόλυτη αποσύνδεση της άγριας θάλασσας.
Τζων Φόουλς, Ο Μάγος, μτφ Φαίδων Ταμβακάκης, Εστία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου