Novalis - Το τραγούδι του ερημίτη

Μ’ αρέσει κι αφού σκοτεινιάσει
να μένω εδώ στη ρεματιά,
γιατί απ’ το ξέχειλό της τάσι
η Αγάπη ολοένα με κερνά.

Οι άγιες της στάλες συνεπαίρνουν
σ’ έκσταση την ψυχή ψηλά
και ζωντανόν έτσι με φέρνουν
στην πύλη τ’ ουρανού μπροστά.

Στο τόσο θάμπος δε φοβίζει
τα σπλάχνα μου πόνος κανείς
Ω! την πίστη της μου χαρίζει
καρδιά η Παντάνασσα της γης.

Τον άθλιο αυτόν πηλό εξαγνίσαν
χρόνων περίτρομοι οδυρμοί
κι εικόνα πάνω του σφραγίσαν
που αιώνια του φυλάει ζωή.

Οι άμετρες μέρες, τόσο λίγο,
σα μια στιγμή να ‘ ταν θαρρώ.
Από δω κάτω σα θα φύγω,
μ’ ευγνωμοσύνη πίσω θα κοιτώ.

Γκέοργκ Φίλιπ Φρήντριχ Φράιχερ φον Χάρντενμπεργκ
( Ψευδώνυμο: Νοβάλις 1772 -1801 )
Πηγή: «ΥΜΝΟΙ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»
Μετάφραση: Νικόλαος. Γ. Πολίτης
Εκδόσεις: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ – ΜΑΡΤΙΟΣ 2001