Μαρία Λαϊνά - [Πέντε Ποιήματα]

(1)

Σκέφτηκα πως είχα πεθάνει

Δεν ήξερα πού θα πήγαινα

Αποφάσισα λοιπόν να περιμένω

να σηκώσουν πρώτα το σώμα

να μείνω μόνη μου

Δεν ήμουν πολύ ψηλά

μα κανείς δεν με πρόσεχε

Βάδιζαν ή έτρεχαν

κοιτάζοντας ίσια μπροστά τους

Αστεία υπόθεση

Μ' εκπληκτική ταχύτητα μέσα στο χώρο

πολλαπλασιαζόμουν

Θυμάμαι πως έβλεπα γύρω μου τον ουρανό

να υψώνεται κι άλλο

Δεν πρόσεξα καμία ένταση.

 (2)

Στην κατάσταση αυτή

δεν έπιανα καθόλου χώρο στο κενό

Ένα σημείο του απλώς

Αποφάσισα λοιπόν να φύγω

χωρίς να είμαι σε θέση να το περιγράψω.

Μπλέχτηκα αφύσικα στο χώρο

ενώ ο πόνος έλειπε

Έρχονταν όλα καταπάνω μου

κι ύστερα πίσω μου

Τέλος ατόνησαν όλα.

Μπορούσα οτιδήποτε

χωρίς να γίνομαι αντιληπτή

Τι ευκολία σκέφτηκα

τι άχρηστη.

(3)

Δεν με πειράζει να πω πως έχω πεθάνει

το ξέρω γιατί στέκομαι δίπλα μου

κι έχω σιγά σιγά ξεχαστεί

μέσα σε κάτι άλλο

διαρκώ

Η ομορφιά δεν με πονάει πια

έπαψα να είμαι οτιδήποτε

Συγκεκριμένα έπαψα να επιθυμώ

γιατί πιο πριν δεν ήμουνα παρά αυτό

                                                           φοβόμουνα

Κενό από παντού

το τίποτα με περιέχει.

(4)

Το δωμάτιο έμεινε μόνο του

Το εκεί επίσης έχει εξαφανιστεί

Γίνονται βέβαια πράγματα

τίποτα όμως δεν έρχεται

Ακουμπάω πάντα σε μια ελαφριά εντύπωση

χωρίς την έξαψη να πληγωθώ

Όταν φυσάει

κουνιέμαι δίχως θόρυβο

Και πέρασε καιρός

Το πρόσωπό μου ήσυχα δίπλα μου.

(5)

Δεν είχα προφτάσει

Βρισκόμουν στο φως

και μετατοπιζόμουν μαζί του

Ένα οποιοδήποτε φεγγάρι

μπορούσε να μ' ακουμπήσει

Ένιωθα πως αυτό θα περνούσε

πως τελικά

                 θα είχα ένα τόπο να μείνω

                                                          ένα οποιοδήποτε φεγγάρι.

 Πηγή: «Σημεία Στίξεως» (1979), στη συγκεντρωτική έκδοση:  σε τόπο ξερό [Ποιήματα 1970-2012], Πατάκης 2015.