Κώστας Καρυωτάκης - Νυχτερινό

Απόψε σε φαντάζομαι λευκότερη απ’ τα κρίνα,μες στο σκοτάδι το πηχτό. Σαν κάποια αγνή θεότηστο μαύρο φόντο της νυχτιάς λαμποκοπάς. Μ’ αχτίναμοιάζεις που ο Φοίβος φεύγοντας λησμόνησε στα σκότη. Ναι, σε θωρώ. Απ’ τον ουρανό ξεφεύγουνε τ’ αστέριακαι σαν πετράδια ατίμητα στολίζουν τα μαλλιά σου.Ο Γαλαξίας άσπρο φως στα μάγουλα, στα χέριασου χύνει· μες στο γάλα του βουτά την ομορφιά σου. Νά και τα μαύρα μάτια σου! Τα βλέπω: σιγανοίγουν εκεί ψηλά στη σκοτεινιά, μεγάλα, ογρά, θλιμμένα·σαν δυο ποτάμια φωτερά τα βλέμματά μας σμίγουν:εσύ κοιτάζεις μένανε κι εγώ κοιτάζω εσένα. Από το στόμα σου φωνή δε βγαίνει, μα μου κρένεις.Τα δακρυσμένα μάτια σου: «Τραγουδιστή», μου λένε, «μην τραγουδάς, κι είναι κοντά η μέρα που πεθαίνεις».Αυτά μού λεν τα μάτια σου, τα μάτια σου που κλαίνε. [ΕΦΗΒΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ, 1913‒1916]