Γιάννης Υφαντής - Επίλογος στα κουτσομπολιά γύρω από τον Νίκο Καζαντζάκη

Νίκο εσύ πολύ νωρίς μπήκες στη μασονία

γι’ αυτό να ψάχνεις το Θεό άρχισες με μανία.

Κι έβγαλες την Ασκητική, την υπερσαχλαμάρα*

μα πάντα εγώ σε λάτρευα γιατ’ ήσουν ποιητάρα.

Σαν το Δαβίδ που έβαλε μες στο χαρέμι αδίκως

και τη γυναίκα του φτωχού για να τηνε βατέψει

έτσι κι εσύ ο ποιητής, ο μέγιστος, ο Νίκος

το «Δεν φοβούμαι…» του σοφού Κυπρίου έχεις κλέψει.

Η ίδια η Γαλάτεια μας το ’χει ομολογήσει

ότι αυτήν ερωτικώς, ούτ’ είχεις καν αγγίσει

κι αν η Σαμίου πάσχισε αλλού να μας το πάει

εκείνος ο «πληθυντικός» όλα τα μαρτυράει.

Κινέζοι κι Έλληνες σοφοί ποτέ δεν σε αγγίξαν.

Εβραίοι κι Άραβες, σ’ εσέ, αδελφικά εσμίξαν.

Γι’ αυτό και τους προφήτες τους πάντα εσύ θαυμάζεις

και στον Ταΰγετο, σαν πας, Σινά τον ονομάζεις.

Βεβαίως με τον Όμηρο όλα τα βρήκες σκούρα

γι’ αυτό τον Οδυσσέα του, κυκλώπειο τον κάνεις

μα ως τον ρίχνεις έξοχα στη μέγιστη μαστούρα

τον υπεράνθρωπο σοφά με λέξεις ξανακάνεις.

Νίκο αυτοσαρκάστηκες, μα ήτο πια εις μάτην,

για τ’ ότι ήσουν αδρανής στο κάλεσμα του Αλέξη,

σαν είχε βρει παρασίνην, βρε, πέτραν ωραιοτάτην

ούτε που εκουνήθηκες κι ούτε που είπες λέξη.

Μες στα μυθιστορήματα γυναίκα δεν αφήνεις

που να μην σφάξεις, και κακή, μιαν υποψία δίνεις.

Παρόλ’ αυτά η απέραντα ευφορική γραφή σου

ισάξια των Ακριτικών κάνει την ποίησή σου.

Αυτά τα γράφω να μη λεν οι άχρηστοι πως μένω

τυφλός από τον θαυμασμό. Να τους κοπεί η φούρια

να λένε απ’ την αγάπη μου τους νόμους παραβαίνω

του πνεύματος και δεν θωρώ πως είχες και κουσούρια.

.

ΑΣΤΕΡΙΣΚΟΣ

*

Δεν λέω, η «Ασκητική», έχει κάποιες πολύ δυνατές φράσεις. Όμως:

1. «Salvatores dei”; Νίκο, στα σοβαρά; Γιατί να τον σώσουμε τον ανύπαρκτο; Για να επαναλάβουμε τις μονομαχίες του Δον Κιχώτη με τους ανεμόμυλους; Ευτυχώς έκρυψες από τον Ζορμπά την «Ασκητική» σου γιατί ήξερες ότι θα σε περιγελάσει.

2) Γιατί τόσος ύμνος στην «ανηφόρα» μωρέ Νίκο; Αφού, μιας και δεν υπάρχει ευθεία οδός μέσα στο σύμπαν, γρήγορα θα βρεθούμε στην κατηφόρα. Εξ’ άλλου, «οδός άνω κάτω μία και αυτή», όπως λέγει και, ο ουδέποτε αναφερόμενος από σένα, Ηράκλειτος.

3) Γιατί «ο γιος» πρέπει «να ξεπεράσει» οπωσδήποτε «τον γονιό»; Κι αν ο γονιός είναι αξεπέραστος; Προς τί να λέμε αυτές τις δαρβινικές χαζομάρες, Νίκο;

4) Κι εντέλει, γιατί, «…ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ»; Αφού το πιο σοφό είναι να πεις ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Έτσι δεν είναι Νίκο;

.

ΥΓ.: ΚΑΙ, ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:

ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΟΥ ΦΙΛΙΚΑ ΠΕΙΡΑΖΟΝΤάΣ ΤΟΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΖΩ ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ.

ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΑ ΟΛΑ ΤΟΥΤΑ ΜΑ ΔΕΝ Τ’ ΑΝΑΦΕΡΑ ΠΟΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΜΕ ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ ΤΟΣΟ ΟΙ ΛΕΙΨΟΜΥΑΛΟΙ «ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΙΚΟΙ» ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΙΨΟΜΥΑΛΟΙ «ΑΝΤΙΚΑΖΑΝΤΖΑΚΙΚΟΙ». Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΠΟΥ ΕΓΩ ΠΡΟΣΕΛΑΒΑ (ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ "ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ" ΤΟΥ), ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ (βιογραφικό από ποιητή για ποιητή) ΠΟΥ ΑΠΟ ΦΘΟΝΟ ΚΑΙ ΛΕΙΨΟΜΥΑΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ:

Νίκος Καζαντζάκης: Από τα μεγαλύτερα πνεύματα όλων των εποχών. Μου μοιάζει δράκος που κρατώντας αντίς για κοντυλοφόρο ένα κοντάρι κι αντίς για πένα ένα μυστρί, βουτά στο μελάνι του Ήλιου, και γράφει τα 33333 μαγικά χαϊκού του, ή τα γεμάτα κέφι και σοφία εξαίσια παραμύθια του. Τα έργα του είναι το πιο δυνατό ευφορικό που δωρήθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα.

Στην «Οδύσσειά» του, γράφει με φως, το βίο του Ήλιου-Νου· γράφει τους αρχέτυπους θρύλους, τις αρχέτυπες μορφές, τα αρχέτυπα όντα και πράγματα, τους αρχέτυπους στοχασμούς, τις αρχέτυπες πράξεις, κι όσα είδε κι άκουσε πάνω στη Γη, στην εκατομμυρίων ετών ζωή του. Φέρνει στην επιφάνεια και τις κάνει τραγούδι, όλες τις όψεις, φωτεινές και σκοτεινές, του πλανητικού υποσυνειδήτου. Μέχρι που το μελάνι-φως τελειώνει. Αδειάζει ο Νους, το κάτοπτρο του Ήλιου· αδειάζει ο Ήλιος, το κάτοπτρο του Νου.