Στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο
Ψηλά, ήταν ένα ορόσημο, η μοναξιά.
Χαμηλά ήταν ένα κοτρώνι η θλίψη.
Όχι πια ποιήματα, φωτοσήματα χεριών κι οφθαλμών.
Κι η επίμονη φωνή του γέρου – Μυλωνά
που πέθανε άγνωστος με φέρνει στα σύγκαλά μου,
επαναλαμβάνεται σα θλιβερός αντίλαλος:
No more poems
no more poems
Τώρα πια δεν μπορείς να την ακούς
παρά μες στη θαμπή μνήμη σου κάθε μέρα
σα μια παράξενη προσταγή, λογική,
αιχμηρή σα σπαθί, διαλυτική σα φωτιά.
Έσταζε εκείνη η φωνή μελαγχολία και πίκρα
μαχαιριά στην παγκόσμια καρδιά·
αναστεναγμός κι αμφιβολία για το σήμερα
για το αύριο.
Ήταν κάτι περισσότερο απ’ το δάγκωμα του σκορπιού.
Τώρα την ξαναφέρνουν οι ανέστιοι άνεμοι
και τα κοράκια της ερημιάς
σα μια αλήθεια που πληγώνει·
σαν εν’ άγριο άνθος αγκαθιού π’ αγκυλώνει,
που κλείνει μέσα του τον γαλάζιο ουρανό.
Πηγή: Φοίβος Δέλφης, Ηνίοχος, εξώφυλλο Α. Κοντόπουλος, εκδ. Α. Καραβία, Αθήνα, 1973, σ. 47.
Αναδημοσίευση από: https://www.facebook.com/costasreousis/posts/pfbid0E9H4Y44r82Vt11jRjJBSPNUYGUJ2bVdNShubsBAH6mLNWx9i16im5AykMLC9EaqMl
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου