Αξιότιμε κύριε Nietzsche:
πιστεύω, μα ναι, πιστεύω πως σας βλέπω
στην ταράτσα απ' το σανατόριο, στη δύση του ήλιου
όταν πέφτει η ομίχλη και το τραγούδι των πουλιών
ξεσπάει στον λαιμό τους.
Απ' ανάστημα όχι ψηλός με ένα κρανίο θολωτό
όπως ένα βλήμα,
γράφετε εκεί το νέο σας βιβλίο,
και μια περίεργη ενέργεια σάς ζώνει από παντού:
πιστεύω ότι βλέπω τις σκέψεις σας που χορεύουν
σαν μεγάλες στρατιές.
Γνωρίζεται πως η μελαχρινή Άννα Φρανκ έχει πεθάνει,
όπως και οι φίλοι και φίλες της,
οι συνομήλικοι και οι φίλοι των φίλων της,
και οι εξάδελφοί της.
Θέλω να σας ρωτήσω, τι είναι η λέξη, τι
η διαύγεια που τη διαπερνά, γιατί καίνε οι λέξεις
ακόμη και μετά απ' εκατό χρόνια, αν και η γης
είναι τόσο βαρειά.
Βεβαίως, δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην τύφλωση
και τον σκοτεινό πόνο, τη φρίκη.
Υπάρχουν τουλάχιστον δύο Βασίλεια,
αν όχι περισσότερα.
Όμως αν δεν υπάρχει κανένας Θεός και καμία δύναμη
που συνταιριάζει τα διαφορετικά στοιχεία,
τότε τι είναι οι λέξεις, από πού έρχεται
το εσώτερο φως;
Και από πού έρχεται η χαρά; Προς τα πού πορεύεται το Τίποτε;
Πού κατοικεί η συγγνώμη;
Γιατί εξαφανίζονται το πρωί τα μικρά όνειρα
και τα μεγάλα ψηλώνουν;
Adam Zagajewski
(μτφρ. Νίκος Τζαβάρας, Λόγια της τρέλας, εκδ. Ίνδικτος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου