Θεώνη Κοτίνη - Κατά κράτος

Μια σκιερή δεντροστοιχία άβατη μες στην άνθηση.

Κάτι σε κράτησε ακίνητο.

Ίσως εκείνο το λευκό μπουμπούκιασμα,

εύπορο μες στο σούρουπο.

Αυτή η σπατάλη

που δεν την έφτασε ποτέ η γενναιοδωρία σου

γιγαντωμένη

σε ανθούς και φύλλα και αδράχτι ανέμου

γνέθει και γνέθει παντοδυναμία.

Κι εσύ είσαι μόνο άνθρωπος.

Θολός στη νόηση,

Θέλεις και θέλεις, καψερέ,

θέλεις αιώνιος.

Και κοίτα πώς σε νίκησε

το τρομερό κατόρθωμα

ενός δέντρου μες στην άνοιξη.

Η τελεσιδικία του τυχαίου,

ο πίδακας της δίψας.

[Θ. Κοτίνη, Με το σώμα, , εκδ. Ενύπνιο, Αθήνα 2024, σ. 71]