Μητέρα μου, πως μάκρυνα έτσι;
Το σούρουπο,
πριν απ’ την ώρα που σβήνουμε το φως,
κάθομαι δίπλα σου στην ανθοκαμαρούλα,
στη δροσιά,
και συλλογιέμαι
πόσο αλήθεια μάκρυνα από σένα.
Χιλιάδες μίλια-
δέκα χιλιάδες χρόνια-
άπειρα παγερό το στερέωμα γύρω μου σωπαίνει .
Το σύμπαν είναι μόνο του! Ορφανά μόνο.
Ξάφνου-
φλογερά μέσα μου με τρώει,
τ’ ότι , ναι, εσύ ’σαι η μάνα μου!
κ’ εγώ το παιδί σου!
τόσο κοντά όσο μάνα και παιδί ’ναι.
Και μες στο στέρνο σου το κεφάλι χώνω -
Πολύ κοντά μου κάθεσαι , με τη θερμή μορφή σου,
μητέρα, τα μάγουλα χαϊδεύεις
του παιδιού σου …
Μητέρα βοήθησέ με !
η μοναξιά κατατρώει την ανθρωπιά μου
σα σαράκι!
Πολύ από σένα μάκρυνα , μητέρα .
Από τους Δεκατρείς αιώνες Γερμανικής ποίησης
Μετάφραση: Άρης Δικταίος
Εκδόσεις Δωδώνη 1977
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου