Εσείς οι νέοι άνθρωποι των εποχών που έρχονται
και της καινούργιας χαραυγής πάνω στις πολιτείες
που δε χτίστηκαν ακόμα, και σεις
που δε γεννηθήκατε, ακούστε τώρα
τη φωνή τη δική μου, που πέθανα
όχι δοξασμένα.
Αλλά
σαν τον αγρότη που δεν όργωσε το χωράφι του
και τον χτίστη που ξετσίπωτα το 'βαλε στα πόδια
σαν είδε την τρύπια στέγη,
Έτσι κι εγώ,
δε βάδισα με την εποχή μου, ξόδεψα τις μέρες μου,
και τώρα πρέπει να σας παρακαλέσω
να πείτε εσείς αυτά που δεν ειπώθηκαν,
να κάνετε αυτά που δεν έγιναν, και μένα
γρήγορα να με ξεχάσετε, σας παρακαλώ,
για να μην παρασύρει κι εσάς
το δικό μου κακό παράδειγμα.
Αχ, γιατί κάθησα στων στείρων το τραπέζι
τρώγωντας το φαΐ
που αυτοί δεν ετοίμασαν;
Αχ, γιατί ξόδεψα τα καλύτερά μου λόγια
στη δική τους
άσκοπη κουβέντα. Έξω όμως
διάβαιναν οι αδίδαχτοι
διψασμένοι να μάθουν.
Αχ, γιατί
τα τραγούδια μου δεν υψώνονται στα μέρη εκείνα
που θρέφουν τις πολιτείες, εκεί
που ναυπηγούνται τα καράβια;
Γιατί δεν υψώνονται
απ' τις γρήγορες ατμομηχανές
σαν τον καπνό
που αφήνουν πίσω τους στον ορίζοντα;
Γιατί ο δικός μου λόγος
είναι στάχτη και μεθυσμένου παραλήρημα στο στόμα
εκείνων που είναι χρήσιμοι και δημιουργικοί.
Ούτε μια λέξη
δεν ξέρω να πω σε σας, γενιές των εποχών που έρχονται,
μήτε μια υπόδειξη δε θα μπορούσα να σας κάνω
με δάχτυλο τρεμάμενο,
γιατί πώς το δρόμο να δείξει
αυτός που δεν τον διάβηκε!
Γι' αυτό σε μένα που τη ζωή μου
έτσι σπατάλησα άλλο δε μένει
παρά να ζητήσω
να μη δώσετε προσοχή σε λέξεις
που βγαίνουν από το δικό μας
σάπιο στόμα, μήτε και συμβουλή
καμιά να μη δεχτείτε
απ' αυτούς που στάθηκαν τόσο ανίκανοι,
αλλά μόνοι σας ν' αποφασίσετε
ποιο το καλό για σας και τι σάς βοηθάει
τον τόπο να χτίσετε που εμείς αφήσαμε
να ρημάξει σαν την πανούκλα,
και για να κάνετε τις πολιτείες
κατοικήσιμες.
"Adresse des sterbenden Dichters an die Jugend" (Μετφ. Πέτρος Μάρκαρης).
Το ποίημα αυτό είναι γραμμένο κατά τη διάρκεια της εξορίας του, στις ΗΠΑ, (1941-1947) και δημοσιευμένο στο βιβλίο 'Μπέρτολτ Μπρεχτ 76 ποιήματα, σ. 78-79.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου