Ωσάν κοπάδι σκεφτικό γερμένες στο ακρογιάλι,
Τα μάτια στους θαλασσινούς ορίζοντες γυρνούν
Κι αγγίζοντας με χέρια και με πόδια η μια την άλλη
Από γλυκά λαγγέματα, σύγκρια πικρά, ριγούν
Κάποιες με τις καρδιές γεμάτες με εξομολογήσεις που αγαπούνε
Μακρές, στα βάθη των δασών, στον ήχο των ρυακιών,
Τα παιδικά λόγια, δειλά, τα ερωτικά λαλούνε
Το νέο το φλούδι των μικρών σκαλίζοντας δεντρών.
Άλλες, σαν καλογριές, βαριά, γαλήνια, περπατάνε
Ανάμεσα σε βράχους, μ’ οπτασίες ολομεστούς,
Ο Άγιος Αντώνιος που είδε σαν την λάβρα ν’ αναβράνε
Τους πορφυρούς των πειρασμών του ολόγυμνους μαστούς
Στων ρετσινοχειμάρων τις πυρές ανταύγειες, στα βάθη,
Στων παγανών αντρών, των κοίλων, τη σιγή,
Βοηθός να δράμεις σε καλούν, με πυρετώδη πάθη,
Βάκχε, των τύψεων των παλιών γλυκέ γαληνευτή!
Κι άλλες, όπου τα στήθη τους τα φυλαχτά αγαπούνε,
Που κρύβοντας, κάτω από τα φορέματά τους τα μακρά,
Ένα μαστίγιο μες στα μαύρα δάση , συγκερνούνε
Αφρίσματα της ηδονής και πόνων βογκητά.
Ω δαίμονες, ώ τέρατα, ώ μάρτυρες και παρθένες,
Ω της πραγματικότητας αρνήτες θαυμαστές,
Ω σεις γητεύτρες του άπειρου, μαινάδες και ιερωμένες,
Μια από τα δάκρυα ξέχειλες και μια από τις κραυγές,
Εσάς που ακολούθησε η ψυχή μου μέχρι την κόλασή σας,
Οσο κι αν σας πονώ, σας αγαπώ, αδελφές πικρές,
Για τους βουβούς σας πόνους, την δίψα την αμέρωτή σας,
Για τις μεγάλες σας γεμάτες έρωτα καρδιές!
Μετάφραση Κλέων Παράσχος
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου