Θάνος Ανεστόπουλος - Οδός Καλλιδρομίου

Βρέχει
Η Οδός Καλλιδρομίου δεν βράχηκε ποτέ
Μόνο από δάκρια πνιγόταν χωρισμένων και απολυμένων
Και από σφαίρες…
γέλια παιδιών…
σιωπές εραστών…
Καφέδες και τσιγάρα φοιτητών
καφάσια με φρούτα και λαχανικά σε πάγκους τα Σάββατα
κατήφορος-ίσιωμα-κατήφορος \———\
και ξανά απ’ την άλλην
ανήφορος-ίσιωμα-ανήφορος /———/
Δρόμος
όπως η ζωή του καθενός…
Βρέχει
Όχι στην Οδό Καλλιδρομίου
Μόνο μες την καρδιά
Δεν δόθηκε καμιά μάχη…
έτσι πέσαμε, αναίμακτα, δειλά, μοναχοί
στους βραχνούς μας φόβους δοσμένοι.
Και πόσο φοβηθήκαμε αυτά που ήσαν ευλογημένα,
από μόνα τους στέρεα, ατόφια, αλήθεια πόσο.
Στρέψαμε τις πλάτες μας στη φωνή.
Βραδιάσαμε την καρδιά μας, βαρύναμε το ελαφρό
καθαρό τραγούδι της με ιδιότροπους πανικούς.
Ω! πως φοβάμαι τώρα.
Η ψυχή σου είναι θλιμμένη, την νιώθω.
Τα βράδια δύσκολα κοιμάσαι, το ξέρω.
Να ‘ναι ήρεμη τουλάχιστον η πονετική ψυχή, ήρεμη συνέχεια,
για να αντέχει.
Να μην δακρύζουν πια τις νύχτες οι μνήμες που γίναμε.
Να μην μας γλύφουν τα αυτιά μαρμάρινα χείλη.
Τα χυμένα μας δάκρυα δεν στεγνώνουν το χαμένο μας αίμα.
Αφού δεν υπήρξε μάχη…
Αφού δεν αφουγκραστήκαμε τις καρδιές μας
που δεν τις ρωτήσαμε για αυτήν την τρομαχτική απόσχιση.
Αυτές είχαν γνωριστεί πιο πολύ από εμάς, καιρό τώρα.
Τίποτε πιο δικό τους δεν είχανε στον κόσμο από εμάς.
Νικημένοι απ’ τους φόβους των άλλων.
Και εσύ να λες… πως τον εαυτό μας ερωτευόμαστε.
Την καρδιά…
Ρώτα την καρδιά σου..
Ότι και να της πεις, σου λέει-
«εκεί κάτω απ’ τον βράχο της σιωπής,
υπάρχει ένα “σ’ αγαπώ”
που δεν μπορείς να το διαψεύδεις».
Πρώτα τον θρήνο φέραμε, και μετά την πτώση.
Ανάποδα.
Και άσαρκα κορμιά δεν υπήρξαμε ποτέ.
Με την βροντή υπήρξαμε, με την βροντή ερωτευθήκαμε,
υπόκωφα χανόμαστε.
Χωρίς μάχη. Στους φόβους δοσμένοι.

Θάνος Ανεστόπουλος, Αρχίζω με το σ’αγαπώ: Σχέδια και Ποιήματα, 2015.