“…Αὐτὸς ὁ λαὸς ἔκανεν πολλὰς θυσίας καὶ δαπάνας χάριν ἐμοῦ. Μὲ ἐσπουδασεν εἰς τὰ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια, μὲ ἔστειλεν μὲ ὑποτροφίαν δι’ ἀνωτέρας σπουδὰς εἰς τὸ ἐξωτερικόν, μὲ ἔκανεν καθηγητὴν ἀνωτάτης σχολῆς καὶ ἀνώτατον κρατικὸν λειτουργόν. Δι’ ὅλας αὐτὰς τὰς θυσίας τί ζητεῖ ὡς ἀντάλλαγμα ἀπὸ ἐμὲ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς καὶ ἡ πατρίς; Τί ζητεῖ ἀπὸ ὅλους τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Νὰ προσφέρουν τὰς ἐπιστημονικάς των ὑπηρεσίας καὶ νὰ εἶναι οἱ θεματοφύλακες τῶν ἠθικῶν καὶ πνευματικῶν ἀξιῶν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Εἶχα ὑποχρέωσιν, ἑπομένως, κύριοι στρατοδίκαι, νὰ ἐξοφλήσω αὐτὸ τὸ μεγάλο χρέος μου, ἀκόμη καὶ ἐὰν παρίστατο ἀνάγκη νὰ δώσω καὶ τὴν ζωήν μου…”
Κύριοι στρατοδίκαι, εὑρίσκομαι σήμερον ἐνώπιόν σας ὡς κατηγορούμενος διότι διώκομαι ἀπὸ τὴν δικτατορικὴν κυβέρνησιν. Ὁ λόγος τῆς διώξεώς μου εἶναι ἁπλὸς ἀλλὰ οὐσιαστικός. Διώκομαι διότι ὡς πνευματικὸς ἄνθρωπος ἐθεώρησα ἔθνικον καθῆκον μου ν’ ἀγωνισθῶ διὰ ν’ ἀποκτήση ἐκ νέου ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τὸ δικαίωμα ν’ ἀποφασίζη μόνος του καὶ ἐλευθέρως διὰ τὴν μοῖραν του καὶ τὰ πεπρωμένα του.
Εἰς τὴν ἀπολογίαν μου θὰ προσπαθήσω νὰ ἀπαντήσω εἰς τὰ ἑξῆς τρία ἐρωτήματα: Πρῶτον, ἐκ τῶν πράξεων τὰς ὁποίας μοῦ καταλογίζει τὸ κατηγορητήριον ποίας πράγματι ἔκαμα καὶ ποῖαι ἀποτελοῦν κατασκευάσματα τῶν προανακριτικῶν ἀρχῶν. Δεύτερο, ποῖα ἦσαν τὰ κίνητρα καὶ τὰ ἐλατήρια τῶν πράξεων εἰς τὰς ὁποίας πράγματι προέβην καὶ τρίτον, κατὰ πόσον αἱ κατηγορίαι τὰς ὁποίας ἀναφέρει τὸ κατηγορητήριον ὑπάγονται εἰς τὸν Α.Ν. 509.
Ὅλαι αὐταὶ αἱ πράξεις, κύριοι στρατοδίκαι, ἀποτελοῦν ψευδῆ κατασκευάσματα τῶν προανακριτικῶν ἀρχῶν τῆς Ἀσφαλείας Προαστίων.
Τόσον τὰς πράξεις τὰς ὁποίας παρεδέχθην προηγουμένως ἐνώπιόν σας, ὅσον καὶ τὰ ψευδῆ κατασκευάσματα, τὰ ὁποῖα σᾶς ἀνέφερα, ἐξηναγκάσθην νὰ ὁμολογήσω κατόπιν ἀσκήσεως ὑπὸ τῶν ὀργάνων τῆς Ἀσφαλείας Προαστίων ἀπανθρώπου ψυχολογικῆς βίας καὶ σωματικῶν βασανιστηρίων, ὡς λεπτομερῶς ἐξέθεσα διὰ τῆς κατατεθείσης ἐνώπιον τοῦ δικαστηρίου δηλώσεώς μου.
Ταῦτα, κύριοι στρατοδίκαι, ὅσον ἀφορᾶ τὰς πράξεις τοῦ κατηγορητηρίου. Ἔρχομαι τώρα νὰ ἀπαντήσω εἰς τὸ δεύτερον ἐρώτημα, τὸ ὁποῖον ἔθεσα εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς ἀπολογίας μου, ἤτοι ποιὰ εἶναι τὰ κίνητρα καὶ ἐλατήρια τὰ ὁποῖα μὲ ὤθησαν εἰς τὰς πράξεις τὰς ὁποίας παραδέχομαι ὅτι πράγματι διέπραξα. Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ σχετίζεται εὐθέως μὲ μίαν ἄλλην γενικὴν κατηγορίαν, τὴν ὁποίαν μοῦ ἀπαγγέλλει τὸ κατηγορητήριον. Ὅτι δηλαδὴ συμμετεῖχα εἰς τὴν ὀργάνωσιν Δημοκρατικὴ Ἄμυνα, ἡ ὁποία, κατὰ τὸ κατηγορητήριον, ἔχει ὡς ἔκδηλον σκοπὸν τὴν διὰ βιαίων μέσων ἀνατροπὴν τοῦ πολιτεύματος καὶ τοῦ κρατοῦντος κοινωνικοῦ συστήματος. Τὸ ὅτι συμμετεῖχα ὡς ἁπλοῦν μέλος εἰς τὴν ἀντιστασιακὴν ὀργάνωσιν Δημοκρατικὴ Ἄμυνα τὸ παραδέχομαι ἀνεπιφυλάκτως. Ἡ κατηγορία ὅμως ὅτι ἡ Δημοκρατικὴ Ἄμυνα ἔχει ὡς σκοπὸν τὴν ἀνατροπὴν τοῦ πολιτεύ¬ματος καὶ τοῦ κρατοῦντος κοινωνικοῦ συστήματος εἶναι, ἀντικειμενικῶς κρινομένη, ἀνυπόστατος καὶ ἀναληθής. Τὸ πολίτευμα ἀνατρέπεται ἐφ’ ὅσον ὑφίσταται καὶ λειτουργεῖ. Τὸ πολίτευμα ὅμως τῆς βασιλευομένης κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας, εἰς τὸ ὁποῖον ἀποκλειστικῶς ἀναφέρεται ὁ Α.Ν. 509 καὶ τὸ ὁποῖον πολίτευμα τὸ κατηγορητήριον διατείνεται ὅτι θὰ ἀνέτρεπεν ἡ Δημοκρατικὴ Ἄμυνα, δὲν ὑφίσταται οὐσιαστικῶς ἀλλ’ οὔτε καὶ λειτουργεῖ διότι ἔχει ἤδη ἀνατραπῆ διὰ βιαίων μέσων ὑπὸ μιᾶς ὀλιγομελοῦς ὁμάδος ἀξιωματικῶν, οἱ ὁποῖοι νέμονται σήμερον τὴν ἐξουσίαν. Ἑπομένως εἶναι τουλάχιστον παραλογισμὸς νὰ κατηγορεῖται τὶς δι’ ἐνεργείας πρὸς ἀνατροπὴν τοῦ πολιτεύματος τῆς χώρας ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὸ ἔχουν ἤδη ἀνατρέψει.
Κύριοι στρατοδίκαι, οἱ λόγοι οἱ ὁποῖοι ὡδήγησαν εἰς τὴν σύστασιν τῆς ἀντιστασιακῆς ὀργανώσεως Δημοκρατικὴ Ἄμυνα, οἱ λόγοι οἱ ὁποῖοι μοῦ ἐπέβαλον νὰ προβῶ εἰς ὅλας τὰς πράξεις τὰς ὁποίας παρεδέχθην προηγουμένως δὲν ἦσαν ἡ ἀνατροπὴ τοῦ πολιτεύματος καὶ τοῦ κρατοῦντος κοινω¬νικοῦ συστήματος. Οἱ λόγοι ἦσαν οἱ ἑξῆς:
ΠΡΩΤΟΝ: Ἡ διὰ βιαίων μέσων κατάλυσις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος τῆς χώρας ὑπὸ μιᾶς ὀλιγομελοῦς ὁμάδος ἀξιωματικῶν. Τοῦτο ὑπῆρξε καὶ ἡ γενεσιουργὸς αἰτία συστάσεως τῆς Δημοκρατικῆς Ἀμύνης. Κύριοι στρατοδίκαι, πρὶν ἢ ἀποφασίσετε περὶ τοῦ κατὰ πόσον ἡ Δημοκρατικὴ Ἄμυνα ἔχει ὡς ἔκδηλον σκοπὸν τὴν διὰ βιαίων μέσων κατάλυσιν τοῦ πολι-τεύματος καὶ τοῦ κρατοῦντος κοινωνικοῦ συστήματος θὰ πρέπει νὰ ἐρευνή-σετε τὸ ἑξῆς: διατί ἡ Δημοκρατικὴ Ἄμυνα δὲν συνεστήθη πρὸ τῆς 21ης Ἀπριλίου; Τότε, ποὺ ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία ἐκφράσεως καὶ δὲν ὑφίστατο ἀνάγκη νὰ κρύπτωνται πολύγραφοι σὲ σπίτια καὶ νὰ διανέμωνται μυστικῶς προκηρύξεις. Τότε, ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἀστυνόμευσις τῶν πολιτῶν (πράγμα ποὺ θὰ διευκόλυνε τὴν ἀνάπτυξιν δράσεως τῆς ὀργανώσεως). Τότε, τέλος, ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἡ δαμόκλειος σπάθη τῶν ὑψηλῶν ποινῶν δι’ ὅσους ἐξέφραζαν ἀπόψεις ἀντιθέτους πρὸς τὴν κυβέρνησιν. Κύριοι στρατο¬δίκαι, εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐκ τῆς ἐρεύνης σας ταύτης θὰ καταλήξετε εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι γενεσιουργὸς αἰτία τῆς συστάσεως τῆς Δημοκρατικῆς Ἀ¬μύνης εἶναι πράγματι τὸ κίνημα τῆς 21ης Ἀπριλίου. Διὰ νὰ δικαιολογηθῆ ἡ ἐνέργεια αὕτη, κύριοι στρατοδίκαι, οἱ διενεργήσαντες τὸ κίνημα ἀξιωματικοὶ προέβαλαν εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι κατέλυσαν τοὺς δημοκρατικοὺς θεσμοὺς διὰ νὰ σώσουν τὴν χώραν ἀπὸ ἐπικείμενον κομμουνιστικὸν κίνδυνον. Διὰ νὰ θεμελιωθῆ μάλιστα τὸ ἐπιχείρημα τοῦτο ἐξηγγέλθη ὅτι θὰ ἐκτεθοῦν εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν ἑβδομήντα φορτηγὰ αὐτοκίνητα πλήρη ὅπλων ὡς πειστήριον τῆς ἐπικειμένης κομμουνι¬στικῆς συνωμοσίας. Ἀλλὰ εἰς μάτην ὁ ἑλληνικὸς λαὸς περιμένει τρία χρόνια τώρα νὰ ἴδη τὰ ἑβδομήντα αὐτὰ αὐτοκίνητα. Τὸ ἐπιχείρημα περὶ ἐπικειμένου κομμουνιστικοῦ κινδύνου, κύριοι στρατοδίκαι, ἔχει σήμερον καταρρεύσει πλήρως. Διότι, πρῶτον, ὑπεύθυνοι πολιτικοὶ ἡγέται τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὡς ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς, ὁ ἀείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου καὶ ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος διέψευσαν κατηγορηματικῶς τὰς ἐξαγγελίας περὶ κομμουνιστικοῦ κινδύνου.
Δεύτερον, ἐμπράκτως κατεδίκασεν τὸ κίνημα ὁ Ἀνώτατος Ἄρχων, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἐπαναστατήση κατὰ τῆς δικτατορικῆς κυβερνήσεως. Τρίτον, ἔγκυροι ξέναι ἐφημερίδες, ὡς ἡ Οὐάσιγκτον Πόστ, ὁ Γκάρντιαν, τὸ Σπῆγκελ καὶ ἄλλοι, ἀλλ’ ἐπίσης καὶ σημαίνοντες δημοσιογράφοι ὡς ὁ Λέσλι Φάινερ, ἡ κ. Ἑλένη Βλάχου καὶ ἄλλοι ἀπέδειξαν μὲ ἀδιάσειστα στοιχεῖα ὅτι τὰ περὶ κομμουνιστικοῦ κινδύνου ἦσαν κατασκευάσματα τῶν ἀξιωματικῶν διὰ νὰ δικαιολόγησουν τὸ κίνημα. Τέλος, ἡ ὁλομέλεια τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης κατόπιν ἑξαμήνου ἐπισταμένης ἐρεύνης κατέληξε εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι εἰς τὴν χώραν δὲν ὑφίστατο κίνδυνος δυνάμενος νὰ δικαιολόγηση ἐκτροπὴν ἐκ τοῦ πολιτεύματος.
Ἀλλὰ ἐρωτᾶται, κύριοι στρατοδίκαι, τί πράγματι συνέβαινε εἰς τὴν χώραν πρὸ τῆς 21ης Ἀπριλίου; Κατὰ τὰ ἔτη 1947-49 ἡ τότε δημοκρατικὴ κυβέρνησις ἠγωνίσθη σκληρῶς πρὸς καταστολὴν τῆς ἐνόπλου κομμουνιστικῆς ἀνταρσίας. Καὶ δὲν ἐχρειάσθη τότε οὔτε νὰ κλείση ἡ Βουλὴ ἀλλ’ οὔτε νὰ καταλυθοῦν τὰ βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἀπὸ τὸ 1950 μέχρι τὸ 1967 ὅλαι αἱ δημοκρατικαὶ κυβερνήσεις ἀνεξαρτήτως κομματικοῦ προσανατολισμοῦ κατέβαλαν προσπάθειας πρὸς πραγματοποίησιν τῆς οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς ὑποδομῆς εἰς τὴν χώραν. Τοῦτο πράγματι ἐπε-τεύχθη ὥστε νὰ δικαιολογῆ τοὺς ἐπαίνους τῶν ξένων παρατηρητῶν. Τέλος, ἀπὸ τοῦ ἔτους 1960 ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἤρχισε νὰ συνειδητοποιῆ ὡρισμένους κοινωνικοὺς στόχους καὶ ὡρισμένα βασικὰ αἰτήματα: Ἡ ταχεῖα οἰκονομικὴ ἀνάπτυξις κατέστη πλέον συνειδητὴ ἐπιδίωξις τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς συνειδητοποίησε ἀκόμη τὴν ἀνάγκην ριζικῆς ἀναδιαρθρώσεως τῆς παιδείας πρὸς τὴν κατεύθυνσιν τὴν ὁποίαν ἐπιβάλλει ἡ σύγχρονος τεχνικὴ πρόοδος. Καὶ τέλος, συνειδητοποίησε ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ὅτι ἀποτελεῖ ἱστορικὴ ἀνάγκη ἡ οἰκονομικὴ ἀλλὰ καὶ πολιτικὴ σύνδεσις τῆς χώρας μὲ τὸν πολιτισμένον χῶρον τῆς Εὐρώπης. Παρὰ τὴν πολιτικὴν κρίσιν τοῦ 1965-1966, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἁπλῶς ἐπεισόδιον εἰς τὴν δημοκρατικὴν ζωὴν τῆς χώρας, ὁ ἑλληνικὸς λαός, κύριοι στρατοδίκαι, προσέβλεπε εἰς τὰς ἐκλογὰς τοῦ Μαΐου 1967 ὡς τὴν μόνην ὁδὸν ἐκφράσεως καὶ πραγματοποιήσεως ὅλων αὐτῶν τῶν στόχων. Δυστυχῶς, τὸ κίνημα τῆς 21ης Ἀπριλίου ματαίωσε τὴν προσπάθειαν πρὸς ἐπίτευξιν τῶν πόθων καὶ ἐπιδιώξεων τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
O ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ, κύριοι στρατοδίκαι, ὁ ὁποῖος ὡδήγησεν εἰς τὴν σύστασιν τῆς Δημοκρατικῆς Ἀμύνης καὶ μὲ ὤθησεν εἰς τὴν ἀπόφασιν συμμετοχῆς μου εἰς αὐτὴν εἶναι τὸ δικαίωμα ἀμύνης καὶ ἀντιστάσεως κατὰ τῆς ἐπιβληθείσης δικτατορίας εἰς τὴν χώραν ὑπὸ τῶν ὀλίγων ἀξιωματικῶν οἱ ὁποῖοι διενήργησαν τὸ κίνημα. Πράγματι, οἱ ἀξιωματικοὶ αὐτοὶ προέβησαν εἰς σειρὰν πράξεων πρὸς ἐπιβολὴν δικτατορίας εἰς τὴν χώραν. Συγκεκριμένως, πρῶτον, ἐπέβαλαν στρατιωτικὸν νόμον τὸν ὁποῖον διατηροῦν μέχρι σήμερον, ἤτοι ἐπὶ μίαν τριετίαν. Ἀπὸ ὅ,τι γνωρίζω, δὲν ὑφίσταται ἱστορικὸν παράδειγμα χώρας τοῦ ἐλευθέρου κόσμου εὑρισκομένου εἰς κατάστασιν εἰρήνης, ἡ ὁποία νὰ ἐπιβάλλη καὶ νὰ διατηρῆ ἐπὶ τόσο μακρὸν διάστημα τὸν στρατιωτικὸν νόμον. Ἡ ἐξήγησις διὰ τὴν προκειμένην περίπτωσιν εἶναι ἁπλῆ: Ἡ κυβέρνησις φοβεῖται τὸν λαὸν καὶ ὁ στρατιωτικὸς νόμος εἶναι ἀναγκαῖος διὰ τὴν διατήρησίν της εἰς τὴν ἐξουσίαν. Δεύτερον, οἱ ἀξιωματικοὶ κατήργησαν τὸ Σύνταγμα τοῦ 1952 καὶ τρίτον, δι’ ἑνὸς δημοψηφίσματος κατὰ τὸ 1968 ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐξηναγκάσθη νὰ ἀπαλλοτριώση τὰ βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματά του. Μόνον ἕνα παρόμοιον ἱστορικὸν προηγούμενον ὑπάρχει. Τὸ δημοψήφισμα τῆς 12ης Νοεμβρίου 1933 εἰς τὴν Γερμανίαν. Καὶ κατὰ περίεργον ἱστορικὴν σύμπτωσιν καὶ τὰ δύο αὐτὰ δημοψηφίσματα συνεκέντρωσαν τὸ 92% τῶν ψήφων. Ἀλλὰ τὰ βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, κύριοι στρατοδίκαι, εἶναι ἀναπαλλοτρίωτα. Πᾶσα δὲ πρᾶξις ἡ ὁποία ὑποχρεώνει τὸν λαὸν νὰ ἀπαλλοτριώσῃ ὁ ἴδιος τὰ δικαιώματά του ἀποτελεῖ παράβασιν καὶ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ φυσικοῦ δικαίου. Κύριοι στρατοδίκαι, εἰς τὴν χώραν μας σήμερον δὲν ἐφαρμόζεται κανένα σύνταγμα. Οὔτε καὶ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔλαβε τὴν δικτατορικὴν πλειοψηφίαν τοῦ 92%. Ἡ Ἑλλὰς ἀποτελεῖ σήμερον πολιτειακῶς ἀσύντακτον χώραν.
Εἰς μίαν χώραν μὲ τοιαύτην διακυβέρνησιν, ὅλαι αἱ ἀποφάσεις ἐπὶ τῶν μεγάλων ἐθνικῶν θεμάτων, τὰ ὁποῖα καθορίζουν τὴν μοῖραν καὶ τὰ πεπρωμένα τοῦ λαοῦ, λαμβάνονται ὑπὸ μιᾶς ὀλιγομελοῦς ὁμάδος προσώπων ἐρήμην τοῦ λαοῦ. Ἀπὸ τὴν ἱστορικὴν ὅμως ἐμπειρίαν γνωρίζομεν ὅτι εἰς πᾶσαν δικτατορίαν οὐδεμία ἐγγύησις ὑπάρχει ὅτι αἱ ἀποφάσεις τὰς ὁποίας λαμβάνει ἡ κυβέρνησις ἐκφράζουν τοὺς στόχους καὶ τὰς ἐπιδιώξεις τοῦ κοι¬νωνικοῦ συνόλου ἢ τουλάχιστον τῆς πλειοψηφίας. Καὶ τοῦτο διότι δὲν ἐφαρμόζεται ἢ δημοκρατικὴ διαδικασία ἐπιλογῆς. Συνήθως εἰς τὰς δικτατορίας αἱ ἀποφάσεις ἐπὶ τῶν θεμάτων κοινωνικῆς ἐπιλογῆς εἴτε ἐκφράζουν τὰς προσωπικὰς ἐπιθυμίας τοῦ δικτάτορος ἢ ἐξυπηρετοῦν τὰ συμφέροντα τῶν παραγόντων οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν δύναμίν των διατηροῦν τὸν δικτάτορα εἰς τὴν ἐξουσίαν. Εἰς τὴν χώραν μας σήμερον ὑπάρχουν σοβαραὶ ἐνδείξεις ὅτι κατὰ τὴν λῆψιν τῶν ἀποφάσεων ἐπὶ βασικῶν ἐθνικῶν θεμάτων προεξάρχει τὸ στοιχεῖον τῆς διατηρήσεως τῆς Κυβερνήσεως εἰς τὴν ἐξουσίαν. Θὰ ἀναφέρω ἐδῶ τρεῖς βασικὰς περιπτώσεις ἐκ τῶν ὁποίων θεμελιοῦται ἡ ἄποψις αὐτή. Πρῶτον, τὰς ἀποφάσεις τῆς κυβερνήσεως ὡς πρὸς τὸν διεθνῆ προσανατολισμὸν τῆς χώρας. Δεύτερον, τὰς ἀποφάσεις διὰ τὴν παιδείαν καὶ τρίτον, τὰς ἀποφάσεις διὰ τὸ πρόβλημα τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως. Καὶ ἔρχομαι εἰς τὸ πρῶτον: Ὁ ἑλληνικὸς λαός, κύριοι στρατοδίκαι, ἔχει ἀπὸ αἰῶνας τώρα συνδέσει τὴν μοῖραν του μὲ τὴν Εὐρώπην. Θέλει νὰ ἀνήκη εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ ἐλπίζει ὅτι εἰς τὸν πολιτισμένον τοῦτον χῶρον θὰ δυνηθῆ νὰ πραγματοποίηση ἀνώτερα ἐπίπεδα εὐημερίας καὶ πολιτισμοῦ.
Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ κυβέρνησις φαίνεται ὅτι δὲν θέλει ἡ Ἑλλὰς νὰ ἀνήκη εἰς τὴν Εὐρώπην. Καὶ τοῦτο διότι κινδυνεύει νὰ χάση τὴν ἐξουσίαν. Ἡ δημοκρατικὴ Εὐρώπη δὲν ἀνέχεται σήμερα δικτατορίας εἰς τὸν χῶρον της. Οὕτω, μόνον, δύναται νὰ ἐξηγηθῆ ἡ ἀπόφασις τὴν ὁποίαν ἔλαβε ἡ σημερινὴ κυβέρνησις περὶ ἀποχωρήσεως τῆς Ἑλλάδος ἐκ τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, ὡς καὶ αἱ προσπάθειαι περὶ ἐμπορικοῦ ἀνοίγματος πρὸς τὴν ὁλοκληρωτικὴν Ἀνατολὴν καὶ τὴν ὑπανάπτυκτον Ἀφρικήν. Ἀλλὰ καὶ αἱ τελευταῖαι αὗται προσπάθειαι δὲν φαίνεται νὰ τελεσφοροῦν. Οὕτω, σήμερον ἡ Ἑλλὰς εὑρίσκεται σχεδὸν εἰς διεθνῆ ἀπομόνωσιν, ἡ ὁποία προμηνύει μεγάλα δεινὰ διὰ τὴν παροῦσαν καὶ τὰς ἐπερχομένας γενεάς.
Ἔρχομαι κατὰ δεύτερον, κύριοι στρατοδίκαι, εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς κυβερνήσεως διὰ τὴν παιδείαν. Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἔχει συνειδητοποιήσει τὴν ἀνάγκην ριζικῆς ἀναδιαρθρώσεως τῆς παιδείας πρὸς τὴν κατεύθυνσιν ποὺ ἐπιβάλλει ἡ σύγχρονος τεχνικὴ πρόοδος. Ὅταν εἰς μίαν χώραν παραβιάζονται τὰ βασικὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἑπόμενον νὰ προκληθῆ ἄμεσος ἀντίδρασις ἀπὸ τὴν διανόησιν τῆς χώρας αὐτῆς. Εἰς τὴν χώραν μας πράγματι ἡ ἑλληνικὴ διανόησις ἀντέδρασε εἰς τὴν κατάλυσιν τῶν δημοκρατικῶν ἐλευθεριῶν καὶ ἦτο εὔλογον ἡ σημερινὴ κυβέρνησις νὰ καταβάλη προσπάθειας ὅπως θέση ὑπὸ τὸν ἔλεγχόν της τὴν ἑλληνικὴν διανόησιν καὶ μάλιστα ἐκεῖ ὅπου γεννᾶται καὶ ἀναπτύσσεται, εἰς τὰ πανεπιστήμια. Μὲ τὴν ἀπόλυσιν καθηγητῶν ἐμφορουμένων ἀπὸ δημοκρατικὰ ἰδεώδη, μὲ τὴν δυνατότητα τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας νὰ διορίζη καθηγητὰς ἄνευ προηγουμένης ἐκλογῆς, μὲ τὴν τοποθέτησιν κυβερνητικῶν ἐπιτρόπων εἰς τὰς ἀνωτάτας σχολὰς καί, τέλος, μὲ τὰ διωρισμένα συμβούλια τῶν φοιτητικῶν συλλόγων ἡ σημερινὴ κυβέρνησις τείνει νὰ μετατρέψη τὰ πανεπιστήμια ἀπὸ κέντρα πνευματικοῦ προβληματισμοῦ εἰς τόπους μεταδόσεως ἐλεγχομένων γνώσεων.
Ἔρχομαι, τέλος, εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς κυβερνήσεως ἐπὶ τοῦ προβλήματος τῆς οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως τῆς χώρας. Εἰς χώρας εἰς τὰς ὁποίας λειτουργεῖ ὁ μηχανισμὸς τῆς ἀγορᾶς, ταχεῖα οἰκονομικὴ ἀνάπτυξις εἶναι ἂν ὄχι ἀνέφικτος πάντως ἐξαιρετικῶς δύσκολος, ὅταν εἰς τὴν χώραν ἔχει ἐπιβληθῆ δικτατορία. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλοῦς. Ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξις ἀπαιτεῖ θυσίας τοῦ λαοῦ κατὰ τὸ παρὸν πρὸς ἐξασφάλισιν ἀνωτέρου ἐπιπέδου εὐημερίας εἰς τὸ μέλλον. Ἀλλὰ ἐὰν δὲν λειτουργῆ ἡ δημοκρατικὴ διαδικασία λήψεως τῶν ἀποφάσεων καὶ ὁ λαὸς δὲν συμμετέχη εἰς τὴν ἀπόφασιν περὶ τοῦ πόσην θυσίαν θὰ φέρη διὰ τὴν ἀνάπτυξιν καὶ περὶ τοῦ πῶς θὰ διανεμηθοῦν οἱ καρποὶ τῆς ἀναπτύξεως, δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ συμμετάσχη ἐνεργῶς εἰς τὴν ἀναπτυξιακὴν προσπάθειαν. Εἰς τὴν περίπτωσιν αὐτὴν ἡ χώρα θὰ παραμένη οἰκονομικῶς στάσιμος. Τοῦτο ἀκριβῶς συμβαίνει εἰς τὴν Πορτογαλίαν, ἡ ὁποία ἐπὶ τεσσαράκοντα ἔτη παραμένει εἰς κατάστασιν οἰκονομικῆς στασιμότητος. Τοῦτο συνέβη ἐπίσης εἰς τὴν χώραν μας ἀμέσως μετὰ τὸ κίνημα τῆς 21ης Ἀπριλίου. Ὁ μέσος ἐτήσιος ρυθμὸς ἀναπτύξεως κατὰ τὴν πρὸ τοῦ 1967 δεκαετίαν ἦτο μεταξὺ τῶν μεγαλυτέρων τοῦ κόσμου καὶ προσήγγιζεν τὸ 7%. Τὸ 1967 καὶ 1968 ὁ ἐτήσιος ρυθμὸς ἀναπτύξεως ἐμειώθη εἰς 4% περίπου. Ἡ κυβέρνησις διαπιστώσασα ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ ἐπιτύχη ταχεῖαν ἀνάπτυξιν μὲ τὰ παραδεδεγμένα ἐπιστημονικῶς μέσα οἰκονομικῆς πολιτικῆς κατέφυγεν εἰς τὴν ἐφαρμογὴν τῆς ἀνορθόδοξου μεθόδου τοῦ ἀλογίστου πληθωρισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ ταχέως τὴν χώραν εἰς οἰκονομικὸν ἀδιέξοδον. Ὁ πληθωρισμὸς οὗτος ἐξεδηλώθη κατ’ ἐξοχὴν εἰς σοβαρὰ ἀνοίγματα τοῦ ἰσοζυγίου πληρωμῶν. Διὰ νὰ καλύψη δὲ ἡ κυβέρνησις τὰ ἀνοίγματα αὐτὰ ἐφήρμοσεν καὶ πάλιν δυὸ ἀνορθόδοξα μέσα οἰκονομικῆς πολιτικῆς. Πρῶτον, ἐχρησιμοποίησεν τὸ ἀνεπίσημον συναλλαγματικὸν ἀπόθεμα τῆς χώρας καὶ ὡς οἰκονομολόγος, κύριοι στρατοδίκαι, γνωρίζω ὅτι κατὰ τὴν τριετίαν 1967-1969 ἡ κυβέρνησις διέθεσεν ὁλόκληρον σχεδὸν τὸ ἀνεπίσημον συναλλαγματικὸν ἀπόθεμα ἐξ 120 ἑκατομμυρίων δολαρίων περίπου πρὸς κάλυψιν τῶν σοβαρῶν ἐλλειμμάτων τοῦ ἰσοζυγίου πληρωμῶν, καὶ δεύτερον, προσέφυγε εἰς τὴν σύναψιν βραχυπροθέσμων δανείων μὲ λίαν ἐπαχθεῖς ὅρους, ὡς πληροφορούμεθα ἀπὸ ξένας ἐφημερίδας, δεδομένου ὅτι ἡ κυβέρνησις δὲν ἀνακοινώνει τοὺς ὅρους δανεισμοῦ. Οὕτω, ἐντὸς τῶν πρώτων δύο ἐτῶν ἀπὸ τοῦ κινήματος τὸ ἐξωτερικὸν δημόσιον χρέος ηὐξήθη κατὰ 65% περίπου. Ἡ κυβέρνησις διὰ νὰ ἐπιτύχη οἰκονομικὴ ἀνάπτυξιν ὑπερχρεώνει τὸν ἑλληνικὸν λαὸν εἰς τοὺς ξένους. Εἰς τὴν οὐσίαν οἱ Ἕλληνες τῆς σήμερον τρώγουν τὸ ψωμὶ τῆς αὔριον.
ΤΡΙΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ὁ ὁποῖος ὡδήγησεν εἰς τὴν σύστασιν τῆς Δημοκρατικῆς Ἀμύνης καὶ ἐπέβαλεν τὴν ἐνεργὸν συμμετοχήν μου εἰς αὐτὴν εἶναι τὸ δικαίωμα ἀντιστάσεως κατὰ τῶν μεθόδων τὰς ὁποίας χρησιμοποιεῖ ἡ κυβέρνησις πρὸς διατήρησιν αὐτῆς εἰς τὴν ἐξουσίαν. Αἱ μέθοδοι αὗται, κύριοι στρατοδίκαι, εἶναι γνωσταὶ εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαόν, διότι τὰς ὑφίσταται καθημερινῶς. Ἔχουν ἐξ ἄλλου διαπιστωθῆ αἱ μέθοδοι αὗται καὶ ἀπὸ ἀμερολήπτους διεθνεῖς ὀργανισμοὺς ὡς εἶναι ἡ Ἐπιτροπὴ τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καὶ τὸ Συμβούλιον τῆς Εὐρώπης. Κύριοι στρατοδίκαι, πρὸ ἡμερῶν ἔτυχε νὰ διαβάσω τὸ βιβλίον τοῦ περίφημου Ἄγγλου συγγραφέως Ὄργουελ ὑπὸ τὸν τίτλον 1984. Τὸ βιβλίον τοῦτο περιγράφει μίαν χώραν εἰς τὴν ὁποίαν ἔχει ἐπιβληθῆ δικτατορία. Ἀναλύει δὲ τὰς «ἐπιστημονικὰς» μεθόδους αἱ ὁποῖαι χρησιμοποιοῦνται εἰς τὴν φανταστικὴν αὐτὴν χώραν διὰ νὰ κρατεῖται ἡ δικτατορικὴ κυβέρνησις εἰς τὴν ἐξουσίαν. Ὡς πλέον χαρακτηριστικὰς μεθόδους ἀναφέρει τὴν λογοκρισίαν, τὸν ἐλέγχον τῆς διανοήσεως, τὴν ἀστυνόμευσιν τῶν πολιτῶν, τὰ βασανιστήρια ὡς ἀνακριτικὴν μέθοδον κ.λπ. Ἐὰν ἐδιάβαζα τὸ βιβλίον τοῦτο πρὸ τοῦ 1967 θὰ ἐτρόμαζα. Διαβάζοντάς το σήμερα δὲν μοῦ προκάλεσε μεγάλην ἐντύπωσιν.
Κύριοι στρατοδίκαι, κατὰ τὴν διαδικασίαν αὐτῆς τῆς δίκης παρέστητε μάρτυρες μιᾶς μεθόδου τὴν ὁποίαν χρησιμοποιοῦν τὰ σώματα Ἀσφαλείας πρὸς ἐξουδετέρωσιν τῶν ἀντιπάλων τῆς κυβερνήσεως. Εἶναι ἡ χάλκευσις ἀνηθίκων πράξεων πρὸς σπίλωσιν τῶν διωκομένων ἀπὸ τὴν κυβέρνησιν. Τὴν μέθοδον ταύτην ὑπέστην προσωπικῶς. Ἀλλά, ἀπὸ ὅ,τι πληροφοροῦμαι, οὐδεὶς Ἕλλην οὔτε ξένος ἐπίστευσεν εἰς τὸ μυθιστόρημα τὸ ὁποῖον κατεσκεύασεν ὁ ἀνακριτής μου καὶ βασανιστής μου μοίραρχος Μορογιάννης. Εὐτυχῶς διὰ τὴν σημερινὴν ἀνθρωπότητα, τοιαῦται μέθοδοι ἔχουν πλέον ξεπεραστῆ. Μόνον ἐπὶ τῆς δικτατορίας τοῦ Χίτλερ εἶχαν κάποια ἀποτελεσματικότητα.
Κύριοι στρατοδίκαι, μέχρι τώρα σᾶς ἐξέθεσα τοὺς λόγους διὰ τοὺς ὁποίους συμμετέχω εἰς τὴν Δημοκρατικὴν Ἄμυναν. Εἶχα χρέος μου νὰ ἀγωνισθῶ εἰς τὰ πλαίσια τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς πρὸς ἀποκατάστασιν τῶν δημοκρατικῶν ἐλευθεριῶν εἰς τὴν χώραν. Εἶχα χρέος, πρῶτον, ὡς ἄνθρωπος ἀπέναντι τῆς ἱστορίας. Ἀπέναντι δηλαδὴ ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἠγωνίσθησαν μὲ τὸν λόγον ἢ μὲ τὰ ὅπλα, ἐκείνων ποὺ ἔχυσαν ποταμοὺς αἵματος διὰ νὰ κληροδοτήσουν εἰς ἡμᾶς τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν δημοκρατίαν. Δεύτερον, εἶχα χρέος ὡς καθηγητὴς ἀπέναντι εἰς τοὺς φοιτητάς μου. Εἰς τοὺς νέους αὐτοὺς δὲν μετέδιδα μόνον ξηρὰς ἐπιστημονικὰς γνώσεις. Τοὺς εἶχα γαλουχήσει μὲ τὴν ἰδέαν ὅτι ὀρθαὶ ἀποφάσεις ἐπὶ τῶν μεγάλων προβλημάτων τῆς χώρας λαμβάνονται μόνον μὲ τὴν δημοκρατικὴν διαδικασίαν ἐπιλογῆς, θὰ ἤμουν ἀσυνεπὴς καὶ θὰ ἐθεωρεῖτο δι’ ἐμὲ φυγομαχία ἐὰν διὰ τοῦ ἀγῶνος μου δὲν ἐδικαίωνα τὰς ἰδέας μου περὶ ἐλευθερίας καὶ δημοκρατίας ἀπέναντι τῶν φοιτητῶν μου.
Τέλος, κύριοι στρατοδίκαι, εἶχα ἕνα προσωπικὸν χρέος ἀπέναντι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τῆς πατρίδος. Αὐτὸς ὁ λαὸς ἔκανεν πολλὰς θυσίας καὶ δαπανὰς χάριν ἐμοῦ. Μὲ ἔσπουδασεν εἰς τὰ ἑλληνικὰ πανεπιστήμια, μὲ ἔστειλεν μὲ ὑποτροφίαν δι’ ἀνωτέρας σπουδὰς εἰς τὸ ἐξωτερικόν, μὲ ἔκανεν καθηγητὴν ἀνωτάτης σχολῆς καὶ ἀνώτατον κρατικὸν λειτουργόν. Δι’ ὅλας αὐτὰς τὰς θυσίας τί ζητεῖ ὡς ἀντάλλαγμα ἀπὸ ἐμὲ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς καὶ ἡ πατρίς; Τί ζητεῖ ἀπὸ ὅλους τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Νὰ προσφέρουν τὰς ἐπιστημονικάς των ὑπηρεσίας καὶ νὰ εἶναι οἱ θεματοφύλακες τῶν ἠθικῶν καὶ πνευματικῶν ἀξιῶν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Εἶχα ὑποχρέωσιν, ἑπομένως, κύριοι στρατοδίκαι, νὰ ἐξοφλήσω αὐτὸ τὸ μεγάλο χρέος μου, ἀκόμη καὶ ἐὰν παρίστατο ἀνάγκη νὰ δώσω καὶ τὴν ζωήν μου.
Πηγή:https://www.avgi.gr/editorial/273160_eiha-hreos-moy-na-agonistho
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου